Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

POSTANOWIENIE

Dnia 26 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku XIII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Przemysław Miśkiewicz
Protokolant:	(...)

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2015 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z wniosku

W. D.

z udziałem

S. D.

o zobowiązanie sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania zajmowanego wspólnie z innym członkiem rodziny dotkniętym przemocą

postanawia:

I.  nakazać S. D. opuszczenie lokalu położonego w G. przy ul. (...);

II.  przyznać adwokatowi M. G. należność w kwocie 147,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej uczestnikowi z urzędu;

III.  zasądzić od S. D. na rzecz W. D. kwotę 40 zł (czterdzieści złotych) tytułem kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni W. D. wniosła o nakazanie uczestnikowi S. D. opuszczenie lokalu położonego w G. przy ul. (...). W uzasadnieniu żądania przytoczono następujące okoliczności:

W przedmiotowym lokalu zamieszkuje wnioskodawczyni W. D. (całkowicie ubezwłasnowolniona), uczestnik oraz matka wnioskodawczyni K. R. (lat 92). Mieszkanie (dwupokojowe) stanowi własność K. R.. Uczestnik nie ponosi żadnych opłat za mieszkanie, nie posiada w nim meldunku. Od wielu lat trwają sytuacje przemocowe ze jego strony w stosunku do W. D.. Stosuje on wobec niej przemoc fizyczną i psychiczną, tj. popychanie, uderzanie, kopniaki, wyzwiska, ośmieszanie, groźby, krytykowanie, poniżanie, niszczenie i przywłaszczanie mienia. Zachowanie uczestnika względem wnioskodawczyni budzi uzasadnioną obawę o jej bezpieczeństwo. Do Prokuratury zostało złożone zawiadomienie o popełnieniu na szkodę wnioskodawczyni przestępstwa z art. 207 kk. Toczy się procedura N. Karty.

W piśmie z dnia 23.04.2015r. (k.38) uczestnik podniósł:

Zarzucane mu zachowania nie miały miejsca, jak również należy wziąć pod uwagę jego schorzenia: zaburzenia osobowości, posiadany stopnia niepełnosprawności, choróoby neurologiczne (zespół móżdżkowy, duży zbiornik mózgowo-rdzeniowy, torbiel podpajęczynówkowa), ograniczenia ruchowe i neurologiczne związane z tymi chorobami, choroba zwyrodnieniowa stawów i zwyrodnieniowej kręgosłupa. Uczestnik poniekąd stał się ofiarą bezradności lekarzy, którzy nie radzili sobie z chorobą psychiczną jego matki (schizofrenia paranoidalna) i bezradności jednostek opieki społecznej, którzy przyczynili się do zniszczenia jego zdrowia.

W piśmie (k.43) uczestnik wskazał, że należy się przyjrzeć zaniedbaniom ze strony opiekunki wnioskodawczyni. Ważnym zaniedbaniem jest, że wnioskodawczyni otrzymała leki psychotropowe dopiero po roku opieki sprawowanej przez A. W..

W piśmie (k.48) uczestnik wskazał, że stwierdzono u niego zburzenie mechanizmu obrony przed stresem, chłonął zachowania psychotyczne swojej matki, co mogło spowodować u niego zaburzenie relacji z nią. Mąż wnioskodawczyni (ojciec uczestnika) nie radził sobie z zachowaniami z jej zachowaniami i rozwiódł się z nią ok. 10 lat temu.

Stan faktyczny:

Wnioskodawczyni W. D. (całkowicie ubezwłasnowolniona z powodu choroby psychicznej, reprezentowana przez opiekuna prawnego A. W.) zamieszkuje ze swoją matką K. R. oraz z uczestnikiem. Co najmniej od 2011r. uczestnik dopuszcza się względem wnioskodawczyni z różną częstotliwością i zmiennym stopniem nasilenia zachowań polegających na stosowaniu przemocy, zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Do zachowań tych należą: bicie (popychanie, kopanie), zabieranie jedzenia, głośne pokrzykiwanie na wnioskodawczynię, używanie wyzwisk, niszczenie i przywłaszczanie mienia.

Uczestnik posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Dowód:

- zaświadczenie o ustanowieniu opiekunem prawnym k.4;

- fotografie k.5;

- dokumentacja Niebieskiej Karty k.8-13;

- notatka urzędowa k. 23;

- notatka urzędowa k. 25;

- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k.40

- zeznanie A. W. k.53-54;

- zeznanie S. D. k.54-55;

- zeznanie świadka M. K. k.55-56;

- zeznanie świadka A. G. k.56;

Powyższe ustalenia – z uwzględnieniem bezspornych twierdzeń stron o okolicznościach faktycznych – oparto o materiał dowodowy obejmujący:

− dokumenty urzędowe, których autentyczność nie była kwestionowana,

− zeznania świadków M. K. i A. G.,

− zeznania stron.

Zeznania opiekuna prawnego wnioskodawczyni i świadków były zbieżne i wzajemnie się uzupełniały, stanowiąc spójną relację o sposobie zachowania uczestnika w mieszkaniu, przy czym jeśli chodzi o zeznania tych osób, to należy wskazać, że żadna z nich nie była naocznym świadkiem opisywanych zdarzeń, lecz zawierały jedynie opis okoliczności (reakcje wnioskodawczyni) i stanów rzeczy (zasinienia na plecach wnioskodawczyni) świadczących, że mogą one być następstwem zarzucanych zachowań uczestnika, który wprawdzie wpierw zaprzeczył, aby zarzucane mu zachowania miały miejsce, jednakże w dalszej części zeznań wskazał, że jego zachowania zawsze stanowiły reakcję na działania wnioskodawczyni i były usprawiedliwione okolicznościami, nadto podnosząc że jego reakcje mogły być skutkiem braku samokontroli z powodu choroby psychicznej. Sąd wobec tego uznał je za wiarygodne w części, w jakiej pokrywały się one z zeznaniami pozostałych osób, nie dając im wiary w części, w jakiej uczestnik przytaczał motywy swojego zachowania. Podstawą dokonanej przez Sąd oceny jest oczywista nieadekwatność reakcji uczestnika do zarzucanych przez niego zachowań pozostałych domowników (przy hipotetycznym założeniu, że miały one miejsce). Jako przykład można wymienić kopanie wnioskodawczyni Nie ulega wątpliwości, że sytuacje, w jakich to nastąpiło, nie uzasadniały tak gwałtownych reakcji „obronnych”, samo zaś ich wystąpienie może świadczyć jedynie o agresywnym i nieopanowanym nastawieniu uczestnika względem domowników.

Uzasadnienie prawne:

Wniosek zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania. Cytowana ustawa zawiera w art. 2 pkt 2 definicję przemocy w rodzinie, przez które należy rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą. Członkiem rodziny jest zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy osoba najbliższa w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.1), a także inna osoba wspólnie zamieszkująca lub gospodarująca.

Z ustaleń Sądu wynika, że zachowania uczestnika mieszczą się w katalogu sformułowanym przez ustawę. Zachowania te to: bicie (popychanie, kopanie), zabieranie jedzenia, głośne pokrzykiwanie na wnioskodawczynię, używanie wyzwisk, niszczenie i przywłaszczanie mienia. Nie ulega wątpliwości, że tego rodzaju postępowanie ma charakter przemocy stosowanej umyślnie przez sprawcę, narusza godność, nietykalność cielesną i wolność członków rodziny, powoduje szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołuje cierpienia i krzywdy moralne. Celem cyt. ustawy jest ochrona przed opisanym zachowaniem bez względu na motywy sprawcy a także jego zdolność samokontroli, nie ma więc znaczenia, czy uczestnik w ten sposób reagował na zachowania wnioskodawczyni (a nawet jeśli tak, to skrajnie nieadekwatnie), czy też czy był w stanie zapanować nad sobą. Ustawa przewiduje ochronę domowników przed przemocą bez względu na jej przyczyny, założeniem ustawodawcy jest bowiem uznanie, że przemoc w relacjach rodzinnych jest niedopuszczalna w każdym wypadku. Z tych przyczyn Sąd nie uwzględnił faktu, że uczestnik jest także osobą cierpiącą na chorobę psychiczną, ma zburzenia osobowości i cierpi na schorzenia neurologiczne. Mając powyższe na uwadze postanowiono, jak w pkt I sentencji.

Wobec faktu, że uczestnik reprezentowany był przez adwokata ustanowionego z urzędu, w pkt II na podstawie art. 29 ustawy prawo o adwokaturze zasądzono na rzecz adw. M. G. kwotę 147,60zł jako wynagrodzenie z tytułu pomocy prawnej udzielonej uczestnikowi z urzędu.

Zważywszy na wynik sprawy, kosztami procesu na podstawie art. 520 § 2 kpc obciążono uczestnika i zasądzono od niego na rzecz wnioskodawczyni kwotę 40zł (jako zwrot poniesionych przez nią kosztów procesu), o czym orzeczono w pkt III postanowienia.