Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 27 lutego 2017 r.

  Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku w Wydziale II Karnym

  w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Andrzej Haliński

Protokolant: staż. Kinga Wojtaszko

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-O. w G. – nie stawił się zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 03 listopada 2016 r. i 23 lutego 2017 r.

sprawy:

M. K., syna W. i B. z domu M., urodzonego w dniu (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 15.10.2015 r. w G. z mieszkania przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci laptopa m-ki H. C. M. (...) o wartości 200 zł, telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości 50 zł, walizki na kółkach o wartości 160 zł, pieniędzy w kwocie 600 zł na łączną szkodę 1.040 zł na szkodę S. J. oraz mienie w postaci telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości 100 zł, telefonu komórkowego m-ki N. o wartości 50 zł na łączną kwotę 150 zł na szkodę A. N.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

I.  oskarżonego M. K. w ramach zarzutu postawionego mu w akcie oskarżenia uznaje za winnego popełnienia dwóch odrębnych czynów, tj. tego, że:

a)  w dniu 15 października 2015 r. w G. z mieszkania przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia cudze rzeczy ruchome w postaci laptopa marki H. C. M. (...) o wartości 200 zł, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 50 zł, walizki na kółkach o wartości 160 zł i pieniędzy w kwocie 600 zł, tj. mienie o łącznej wartości 1.010 zł, czym działał na szkodę S. J., czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

b)  w dniu 15 października 2015 r. w G. przywłaszczył sobie powierzoną mu cudzą rzecz ruchomą w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 100 zł na szkodę A. N., czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 19 kw wymierza oskarżonemu karę 5 (pięciu) dni aresztu;

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk, art. 415 kc w ramach skazania za przestępstwo opisane w punkcie I.a wyroku orzeka wobec oskarżonego M. K. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej tym przestępstwem w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. J. kwoty 850,00 zł (ośmiuset pięćdziesięciu złotych);

III.  na podstawie art. 119 § 4 kw w zw. z art. 28 § 1 pkt 4 i § 4 kw orzeka wobec oskarżonego M. K. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej wykroczeniem przypisanym mu w punkcie I.b wyroku poprzez zapłatę na rzecz A. N. kwoty 100,00 zł (stu złotych) stanowiącej równowartość przywłaszczonego mienia;

IV.  na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk, art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżonego M. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. N. i S. J. od lipca 2015 r. wynajmowali wspólnie lokal mieszkalny położony w G. przy ul. (...), zajmując w nim oddzielne pokoje. W sierpniu 2015 r. A. N. poznała w lokalu gastronomicznym M. K. i po rozmowie między nimi ten ostatni, z uwagi na brak aktualnego miejsca zamieszkania, nocował przez kilka nocy we wskazanym wyżej lokalu. Następnie na pewien czas kontakt pomiędzy wyżej wymienionymi został przerwany, jednak we wrześniu spotkali się ponownie i za zgodą A. N., a także S. J., M. K. zamieszkał we wskazanym wyżej lokalu w jednym pokoju z A. N.. W trakcie wspólnego zamieszkiwania M. K. pożyczał drobne kwoty pieniężne od S. J., po czym rozliczał się z nich. Pożyczał również pieniądze od A. N., z których jednak się nie rozliczył. A. N. w trakcie wspólnego zamieszkiwania użyczyła również M. K. swój telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 100 zł, albowiem telefon M. K. nie był do końca sprawy, M. K. korzystał z użyczonego mu telefonu, miał go oddać po zdobyciu własnego, sprawnego aparatu telefonicznego.

W dniu 15 października 2015 r. A. N. w godzinach rannych wyszła do pracy, wczesnym popołudniem zrobił to również S. J.. M. K. pozostał sam w mieszkaniu. Tego dnia A. N. i S. J. mieli zapłacić za wynajem mieszkania jego właścicielowi, w tym celu S. J., który miał wrócić z pracy późnym wieczorem, pozostawił na meblu w swoim pokoju kwotę 600 zł. M. K. w świetle jego deklaracji miał tego dnia wypłacić pieniądze, pójść do pracy po A. N., następnie mieli oni zapłacić za mieszkania właścicielowi, po czym mieli się zająć spłatą pożyczek zaciągniętych przez A. N., z których środki pieniężne przekazywała ona M. K.. M. K. nie przyszedł o ustalonej godzinie po A. N., zaczął jej wysyłać wiadomości sms, że ma problemy w banku, po czym, że wypłacił już pieniądze i przyjeżdża do niej. Zamiast tego M. K. w dniu tym postanowił wyprowadzić się i jednocześnie ze wskazanego wyżej mieszkania zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy ruchome należące do S. J. w postaci laptopa marki H. C. M. (...) o wartości 200 zł, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 50 zł, walizki na kółkach o wartości 160 zł i pozostawionych, wskazanych wyżej pieniędzy w kwocie 600 zł, tj. mienie o łącznej wartości 1.010 zł, czym działał na szkodę S. J.. Ponadto M. K. zabrał ze sobą powierzoną mu przez A. N. rzecz ruchomą w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 100 zł, w ten sposób przywłaszczając ją, czym działał na szkodę A. N..

A. N. wróciła do zajmowanego lokalu około godz. 18:00 i nie zastała w nim nikogo. M. K. zamykając drzwi do mieszkania po jego opuszczeniu klucz schował pod wycieraczką, A. N. nie zdawała sobie jednak z tego sprawy, a nie mając swojego klucza i nie mogąc skutecznie skontaktować się z M. K., gdyż ten nie odbierał telefonu i nie odpisywał na jej smsy, zadzwoniła do S. J., czy ten nie mógłby wcześniej wrócić z pracy. W międzyczasie do A. N. dołączył właściciel mieszkania, razem oczekiwali oni na S. J., a po jego przybyciu weszli razem do mieszkania, gdzie ujawnili dokonanie zaboru opisanych wyżej rzeczy. Wymienieni próbowali skontaktować się telefonicznie z M. K., jednak ten nie odbierał już telefonu. W konsekwencji S. J. w dniu 21 października 2015 r. złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez M. K..

M. K. zabrane z mieszkania rzeczy w postaci laptopa i telefonów sprzedał. W dniu 12 stycznia 2016 r. w trakcie przeszukania zajmowanego przez niego lokalu mieszkalnego położonego w miejscowości S. przy ul. (...) funkcjonariusze Policji ujawnili walizkę ukradzioną na szkodę S. J., która następnie została zwrócona właścicielowi.

/Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K. k. 152-153, 154; zeznania świadka S. J. k. 4, 34v., 154-155; zeznania świadka A. N. k. 9-10, 153-154; protokół przeszukania mieszkania k. 20-22; protokół oględzin rzeczy k. 30/

Prokurator Prokuratury Rejonowej G.-O. w G. oskarżył M. K. o to, że w dniu 15.10.2015 r. w G. z mieszkania przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci laptopa m-ki H. C. M. (...) o wartości 200 zł, telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości 50 zł, walizki na kółkach o wartości 160 zł, pieniędzy w kwocie 600 zł na łączną szkodę 1.040 zł na szkodę S. J. oraz mienie w postaci telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości 100 zł, telefonu komórkowego m-ki N. o wartości 50 zł na łączną kwotę 150 zł na szkodę A. N., tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk.

/Akt oskarżenia k. 57/

Oskarżony M. K. jest kawalerem, ma jedno dziecko, które pozostaje na jego utrzymaniu, ma na nie zasądzone alimenty. Posiada wykształcenie średnie, nie ma wyuczonego zawodu, w toku postępowania nie pracował i nie osiągał dochodu, poszukuje pracy, wcześniej pracował jako konsultant handlowy. Nie posiada majątku. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo za wyjątkiem terapii związanej z uzależnieniem od hazard, jego stan zdrowia jest dobry.

M. K. był jak dotychczas pięciokrotnie karany, w tym czterokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu kwalifikowane z art. 278 § 1 kk, art. 286 § 1 kk, art. 284 § 2 kk, art. 278 § 5 kk oraz raz za przestępstwo kwalifikowane z art. 178a § 1 kk. Za przestępstwa te wymierzano mu kary pozbawienia wolności, ograniczenia wolności i grzywny, wyroki skazujące zapadały w latach 2012-2016.

/Dowód: dane o oskarżonym k. 26-26v.; dane o karalności k. 96-98; odpisy wyroków k. 39-40, 41-42, 43, 122, 125/

Oskarżony M. K. podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że A. N. poznał w lipcu 2015 r. i zamieszkał u niej w wynajmowanym przez nią mieszkaniu przy ul. (...) w G., w którym mieszkał również S. J.. Wskazał, że pod koniec sierpnia 2015 r. wyprowadził się od wskazanej dziewczyny. Podkreślił, że nie zabrał z tego mieszkania laptopa, telefonów komórkowych i pieniędzy, natomiast co do walizki ujawnionej podczas przeszukania w jego mieszkaniu wskazał, że należała do niego, kupił ją za pieniądze pożyczone od A. N. za kwotę 100 złotych, mieli umowę, że on da pieniądze na jedzenie, a ona da mu na walizkę, dlatego podczas wyprowadzania się zabrał tę walizkę ze sobą.

Oskarżony M. K. składając wyjaśnienia na rozprawie stwierdził, że przyznaje się do przywłaszczenia laptopa, telefonu marki S. (...) i walizki, natomiast nie przyznaje się do kradzieży pieniędzy w kwocie 600 zł. Dodał, że telefon komórkowy marki S. (...) został mu pożyczony przez A. N. i było powiedziane, żeby korzystał sobie z niego, bo ona i tak z niego nie korzystała, zaś telefon komórkowy marki N. był jego telefonem, który miał już w chwili poznania A. N.. Oskarżony opisał ponadto swoją ówczesną sytuację, wskazując, iż zabrał wymienione wyżej rzeczy, bo po wyprowadzce od pokrzywdzonych nie miał się gdzie podziać, telefon i laptopa sprzedał, zaś walizka została ujawniona podczas przeszukania w jego miejscu zamieszkania. Odnośnie telefonu marki S. (...) wskazał, że A. N. dała mu go, kiedy u niej zamieszkiwał, bo z jego N. było coś nie w porządku, i nie było rozmowy, że ma ten telefon oddać w przypadku spełnienia jakichś warunków. Oskarżony wyraził żal za swoje zachowanie, wskazał na zmianę w swoim postępowaniu, na to, że podjął terapię w związku z uzależnieniem od hazardu, zakończył odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego i szuka pracy. Dodał, że mieszkanie zajmowane przez pokrzywdzonych pozostawił otwarte i nie zabierał ze sobą kluczy.

/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. K. k. 27, 152-153, 154/

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu analiza zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego pozwala na jednoznaczne uznanie, że oskarżony M. K. w ramach zarzutu postawionego mu w akcie oskarżenia, który to zarzut w większości jest zasadny, dopuścił się popełnienia dwóch odrębnych czynów – przestępstwa kradzieży na szkodę pokrzywdzonego S. J. i wykroczenia polegającego na przywłaszczeniu powierzonej mu rzeczy na szkodę pokrzywdzonej A. N..

Do powyższego wniosku Sąd doszedł po dokonaniu analizy całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd opierał się zarówno na zeznania pokrzywdzonych S. J. i A. N., które (ze wskazanymi dalej drobnymi zastrzeżeniami dotyczącymi zeznań A. N.) należało uznać za wiarygodne, albowiem są one jasne, logiczne i korespondują ze sobą oraz po części z dowodami dokumentarnymi. Ponadto Sąd wziął pod uwagę dowody dokumentarne, które uznał za w pełni wartościowy materiał dowodowy, albowiem ich autentyczność nie budzi wątpliwości i zostały one sporządzone przez upoważnione do tego osoby. Jeżeli natomiast chodzi o wyjaśnienia oskarżonego M. K., to Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na etapie postępowania przygotowawczego, albowiem są one sprzeczne z innymi dowodami, w tym po części nawet z późniejszymi wyjaśnieniami oskarżonego, natomiast te ostatnie, złożone na rozprawie, Sąd uznał za jedynie częściowo wiarygodne, w takim zakresie, w jakim współgrają z innymi dowodami, czyli w tym zakresie, w którym oskarżony częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W pozostałym zakresie w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego jako sprzeczne z innymi dowodami są niewiarygodne i stanowią przejaw przyjętej przez oskarżonego linii obrony, mającej na celu nawet jeżeli nie uniknięcie, to przynajmniej ograniczenie zakresu odpowiedzialności za zarzucany mu czyn, np. poprzez próbę wykazania, iż stanowił on, z uwagi na wartość przywłaszczonego mienia, wykroczenie, nie zaś przestępstwo.

Przechodząc do bardziej szczegółowego omówienia poszczególnych dowodów przede wszystkim wskazać należy, iż Sąd z zasygnalizowanych już przyczyn uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonych S. J. i A. N.. Osoby te, zwłaszcza A. N., opisały okoliczności poznania oskarżonego M. K. i zamieszkania przez niego w jednym lokalu wspólnie z pokrzywdzonymi. Opisały również okoliczności nie mające istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, związane z pożyczaniem przez nich pieniędzy oskarżonemu, z których to kwot M. K. rozliczył się z S. J., ale już nie rozliczył się z A. N.. Przede wszystkim jednak pokrzywdzeni opisali zgodnie okoliczności dotyczące zdarzenia z dnia 15 października 2015 r., w tym ujawnienia dokonania zaboru mienia przez oskarżonego, opisania przedmiotowego mienia i jego wartości, jak również nieskutecznych prób skontaktowania się przez pokrzywdzonych z oskarżonym po tym fakcie.

Żadnych wątpliwości nie budzą konsekwentne i precyzyjne zeznania S. J. dotyczące tych kwestii, przy czym pokrzywdzony po ujawnieniu w mieszkaniu oskarżonego walizki rozpoznał ją jako swoją własność. Natomiast w przypadku zeznań A. N. wskazać należy, że pokrzywdzona początkowa zeznała, że oskarżony zabrał jej dwa telefony komórkowe marki S. (...) i marki N., nie doprecyzowując okoliczności ich zabrania. Na rozprawie pokrzywdzona przyznała jednak, że później znalazła telefon marki N. i tym samym oskarżony go nie zabrał, co koresponduje z wyjaśnieniami M. K.. Natomiast odnośnie telefonu marki S. (...) doprecyzowała, że telefon ten został przez nią wcześniej powierzony oskarżonemu celem używania go dopóki z jego telefonem będzie coś nie tak, przy czym z zeznań pokrzywdzonej wynika jednoznacznie, że następnie telefon ten miał zostać jej zwrócony, co nie nastąpiło. W konsekwencji taka treść zeznań pokrzywdzonej spowodowała uznanie przez Sąd, iż w zakresie tego ostatniego telefonu doszło nie tyle do kradzieży mienia, ile do przywłaszczenia powierzonego mienia, co z kolei skutkowało koniecznością przypisania oskarżonemu w ramach postawionego mu zarzutu dwóch odrębnych czynów, o czym będzie jeszcze dalej mowa.

Jeżeli chodzi o dowody dokumentarne, znaczenie dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie miał w szczególności dokument w postaci protokołu przeszukania mieszkania (k. 20-22), z którego wynika, że w mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonego ujawniono walizkę ukradzioną przez niego S. J., a także powiązany z nim dowód w postaci protokołu oględzin rzeczy w postaci tej walizki (k. 30). Pozostałe dowody dokumentarne posłużyły nie tyle do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie zdarzenia objętego zarzutem, ile do poczynienia ustaleń dotyczących osoby oskarżonego.

Przechodząc do omówienia wyjaśnień oskarżonego M. K. przede wszystkim wskazać należy, iż nie tylko w pewnej części nie korespondują one z innymi dowodami, ale również nie są konsekwentne. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się bowiem w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu, zaprzeczając, aby zabrał z mieszkania jakiekolwiek rzeczy poza walizką (zaprzeczanie temu ostatniemu byłoby o tyle pozbawione sensu, iż walizkę tę ujawniono w mieszkaniu oskarżonego), natomiast co do tej ostatniej wskazując, że należała ona do niego i kupił ją za pieniądze pożyczone od A. N. za kwotę 100 złotych, lecz zgodnie z ich umową on miał wziąć tę walizkę i dlatego podczas wyprowadzania się zabrał ją ze sobą. Wyjaśnienia oskarżonego takiej treści stoją w sprzeczności z innymi dowodami, a po części nawet z późniejszymi wyjaśnieniami oskarżonego, i należy je uznać za niewiarygodne, albowiem z pozostałych dowodów wynika jednoznacznie, że oskarżony zabrał z mieszkania więcej rzeczy, zaś zabrana przez niego walizka stanowiła własność S. J. i została przez oskarżonego ukradziona.

Na rozprawie oskarżony M. K. wyjaśnił nieco odmiennie niż poprzednio, jednak zdaniem Sądu w dalszym ciągu nie do końca wiarygodnie, jedynie częściowo przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony przyznał się wówczas do dokonania na szkodę S. J. kradzieży laptopa, telefonu marki S. (...) i walizki, zaś jego wyjaśnienia w tej części jako korespondujące z innymi dowodami Sąd uznał za wiarygodne. Odmiennie należało ocenić sprzeczne z konsekwentnymi i współgrającymi ze sobą zeznaniami pokrzywdzonych nieprzyznanie się oskarżonego do dokonania również kradzieży pieniędzy w kwocie 600 zł na szkodę S. J.. Jeżeli natomiast chodzi o część zarzutu dotyczącą dokonania kradzieży mienia na szkodę A. N. M. K. stwierdził, że telefon N. stanowił jego własność, i wersja ta znalazła potwierdzenie w zmodyfikowanych zeznaniach pokrzywdzonej złożonych na rozprawie, w związku z czym Sąd uznał ją za wiarygodną. Podobnie, ale jedynie w części, należy ocenić podane na rozprawie twierdzenia oskarżonego dotyczące telefonu marki S. (...). Wiarygodne, albowiem zgodne z zeznaniami A. N., są twierdzenia oskarżonego, iż telefon ten został mu pożyczony przez A. N. i było między nimi ustalone, że może z niego korzystać, pokrzywdzona przyznała bowiem, że powierzyła tę rzecz oskarżonemu. Z zeznań pokrzywdzonej wynika jednak, że telefon ten miał jej zostać zwrócony po załatwieniu sobie przez oskarżonego własnego, sprawnego telefonu, i zeznania takie są jasne, logiczne, a przez to wiarygodne. W konsekwencji odmienne stwierdzenie oskarżonego, iż nie było rozmowy, że ma ten telefon oddać w przypadku spełnienia jakichś warunków, nie zasługuje na uznanie go za wiarygodne. Ponadto oskarżony na rozprawie wyraził żal za swoje zachowanie i zadeklarował dobre zmiany w swoim postępowaniu, jednakże wobec jedynie częściowego przyznania się do winy i złożenia również na rozprawie wyjaśnień jedynie częściowo korespondujących z innymi dowodami w ocenie Sądu takie deklaracje oskarżonego należy oceniać ostrożnie i nie można wykluczyć, że miały one na celu jedynie osiągnięcie stosownego i korzystnego dla oskarżonego celu procesowego w postępowaniu w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał oskarżonego M. K. w ramach zarzutu postawionego mu w akcie oskarżenia za winnego popełnienia dwóch odrębnych czynów, tj. tego, że po pierwsze w dniu 15 października 2015 r. w G. z mieszkania przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia cudze rzeczy ruchome w postaci laptopa marki H. C. M. (...) o wartości 200 zł, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 50 zł, walizki na kółkach o wartości 160 zł i pieniędzy w kwocie 600 zł, tj. mienie o łącznej wartości 1.010 zł, czym działał na szkodę S. J., zaś po drugie tego, że w dniu 15 października 2015 r. w G. przywłaszczył sobie powierzoną mu cudzą rzecz ruchomą w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 100 zł na szkodę A. N..

Wskazane wyżej rozbicie zarzutu na dwa odrębne czyny wynikało z uwzględnienia przez Sąd złożonych na rozprawie zeznań pokrzywdzonej A. N. i częściowo również wyjaśnień oskarżonego, w świetle których telefon marki S. (...) został oskarżonemu powierzony przez pokrzywdzoną, a tym samym wszedł on w jego posiadanie w sposób prawny, i nie mógł w konsekwencji dokonać jego kradzieży poprzez bezprawne wejście w posiadanie zabieranej rzeczy. Tym samym przywłaszczenie przez oskarżonego powierzonej rzeczy w postaci wskazanego wyżej telefonu musi zostać w ocenie Sądu potraktowane jako odrębny i odmiennie kwalifikowany czyn zabroniony w stosunku do kradzieży pozostałych, opisanych w punkcie I.a wyroku rzeczy, co do których oskarżony wszedł we władanie nad nimi w inny, bezprawny sposób. Dodać należy, iż Sąd z opisu czynu, ponownie z uwagi na treść złożonych na rozprawie zeznań pokrzywdzonej A. N. i wyjaśnień oskarżonego, wyeliminował dokonanie kradzieży telefonu marki N., albowiem do popełnienia takiego czynu nie doszło, jak również prawidłowo określił łączną wartość rzeczy ukradzionych przez oskarżonego na szkodę S. J. jako 1.010 zł, podczas gdy w zarzucie wartość tę błędnie określono na 1.040 zł.

Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości możliwość przypisania oskarżonemu M. K. winy w odniesieniu do obu przypisanych mu czynów. W toku postępowania nie ujawniły się wątpliwości odnośnie poczytalności oskarżonego. W konsekwencji należy uznać, iż oskarżony jako osoba dorosła i w pełni poczytalna z pewnością zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionych przez siebie czynów i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem. Ponadto, biorąc pod uwagę powszechny charakter przestępstwa kradzieży oraz wykroczenia przywłaszczenia cudzej rzeczy bez wątpienia zdawał on sobie sprawę, iż zachowania, których się dopuścił, miały charakter przestępstwa i wykroczenia, co wynika także z uprzedniej kilkukrotnej karalności oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony M. K. w obu przypadkach działał umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego, chcąc dokonać zaboru cudzego mienia w celu przywłaszczenia na szkodę S. J. (wynika to chociażby z okoliczności, że co do laptopa i telefonu oskarżony sam przyznał, że je sprzedał, a więc rozporządził nimi jak właściciel, zaś walizka została ujawniona w jego posiadaniu), jak również przywłaszczyć powierzoną mu rzecz w postaci telefonu na szkodę A. N..

Sąd przychylił się do wskazanej przez oskarżyciela publicznego kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w zakresie wyodrębnionego w punkcie I.a wyroku przestępstwa popełnionego na szkodę S. J., który należy zakwalifikować jako występek kradzieży określony w art. 278 § 1 kk. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia opisane we wskazanym punkcie wyroku mienie o łącznej wartości 1.010 zł, zaś mienie to stanowi rzeczy ruchome w rozumieniu przepisów kodeksu karnego z uwagi na treść art. 115 § 9 kk. Wartość przedmiotu kradzieży przekracza przy tym 1/4 minimalnego wynagrodzenia, w związku z czym czyn ten stanowi występek kwalifikowany z art. 278 § 1 kk, nie zaś wykroczenie kwalifikowane z art. 119 § 1 kw. Dodać należy, iż w ocenie Sądu brak jest wystarczających podstaw do uznania omawianego czynu za wypadek mniejszej wagi określony w art. 278 § 1 i 3 kk. Za taką kwalifikacją prawną czynu przemawiać mogłaby co najwyżej stosunkowo niewysoka łączna wartość mienia będącego przedmiotem kradzieży. Mając jednak na uwadze również inne okoliczności odnoszące się do przedmiotowego czynu, takie jak to, że oskarżony działał w sposób zaplanowany i na szkodę osoby mu znanej, która wcześniej udzieliła mu pomocy pozwalając zamieszkać w zajmowanym m. in. przez nią mieszkaniu, w ocenie Sądu nie można uznać, aby stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu był na tyle nieznaczny, iż należałoby go zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi.

Z kolei czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I.b wyroku należało zakwalifikować jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw. Jak już bowiem wyżej wskazano, w ocenie Sądu w tym przypadku oskarżony przywłaszczył sobie powierzoną mu przez A. N. cudzą rzecz ruchomą w postaci telefonu komórkowego marki S. (...), zabierając ją ze sobą i tym samym włączając ją do swojego majątku w momencie wyprowadzenia się z mieszkania zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, pomimo że rzecz tą powinien zwrócić pokrzywdzonej. Wobec okoliczności, iż wartość przywłaszczonego w ten sposób mienia nie przekroczyła 1/4 minimalnego wynagrodzenia, omawiany czyn należy zakwalifikować jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw, nie zaś jako przestępstwo z art. 284 § 2 kk.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie I.a wyroku Sąd na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył oskarżonemu M. K. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara w takiej wysokości jest odpowiednia i stosownie do treści art. 53 § 1 kk jej rozmiar nie przekracza stopnia winy oskarżonego oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, jak również pozwoli na osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność wpływającą na zaostrzenie sądowego wymiaru kary wymierzonej oskarżonemu Sąd uwzględnił uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonego, w tym przede wszystkim za podobne do przypisanego mu w niniejszej sprawie przestępstwa przeciwko mieniu. Podkreślenia wymaga przy tym, że karalność ta obejmuje przede wszystkim wyroki wydane wobec oskarżonego jeszcze przed popełnieniem przez niego czynów przypisanych mu w niniejszej sprawie, co wskazuje, że uprzednio orzeczone wobec oskarżonego kary nie okazały się skuteczne. Okolicznościami łagodzącymi dotyczącymi sądowego wymiaru kary orzeczonej za omawiany czyn są natomiast częściowe przyznanie się przez oskarżonego do winy, a także stosunkowo niewysoka wartość mienia będącego przedmiotem kradzieży, co ma wpływ na ocenę skutków tego czynu i w konsekwencji na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu.

Przy uwzględnieniu powyższych okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu wskazaną wyżej karę. Podkreślić należy, iż z uwagi na treść art. 278 § 1 kk za czyn przypisany oskarżonemu Sąd mógł wymierzyć karę od 3 miesięcy do nawet 5 lat pozbawienia wolności. W tej sytuacji wymierzona oskarżonemu kara, w istocie nieznacznie jedynie przekraczająca minimalny, ustawowy wymiar kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo, nie może być uznana za nadmiernie surową i niewspółmierną do charakteru popełnionego przez oskarżonego czynu i stopnia jego winy.

Z kolei uznając oskarżonego za winnego popełnienia opisanego w punkcie I.b wyroku wykroczenia Sąd na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 19 kw wymierzył oskarżonemu karę 5 dni aresztu. Zdaniem Sądu kara w takiej właśnie wysokości jest odpowiednia i stosownie do treści art. 33 § 1 kw jej rozmiar nie przekracza stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, jak również pozwoli na osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec oskarżonego oraz potrzeb w zakresie społecznego oddziaływania.

Jako okoliczność obciążającą przy określaniu sądowego wymiaru kary za wskazane wykroczenie Sąd miał na uwadze ponownie uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonego, w tym przede wszystkim za przestępstwa przeciwko mieniu. Jako okoliczność łagodzącą przy określaniu sądowego wymiaru kary za ten czyn Sąd uznał natomiast stosunkowo niewysoką, nawet jak na wykroczenie, wartość przywłaszczonej rzeczy, co ponownie wpływa na uznanie, że stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu nie jest szczególnie wysoki.

Należy zaznaczyć, iż z uwagi na treść art. 119 § 1 kw Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę aresztu (z uwagi na treść art. 19 kw w wymiarze od 5 do 30 dni), ograniczenia wolności albo grzywny. Sąd, mając na uwadze wskazaną wyżej okoliczność obciążającą w postaci uprzedniej, kilkukrotnej karalności oskarżonego, zdecydował się na wymierzenie najsurowszej z alternatywnie grożących kar, tj. kary aresztu, albowiem w ocenie Sądu kary łagodniejszego rodzaju nie spełniłyby stojących przez karą celów, zwłaszcza zapobiegawczych, skoro oskarżony, pomimo wymierzenia mu wcześniej m. in. kar pozbawienia wolności, kolejny raz dopuścił się popełnienia czynu zabronionego skierowanego przeciwko mieniu. W tej sytuacji zdaniem Sądu jedynie wymierzenie kary o charakterze izolacyjnym może prowadzić do wypełnienia wskazanych wyżej celów stojących przed karą. Wysokość kary aresztu, z uwagi na wspomnianą okoliczność łagodzącą, została natomiast ustalona w minimalnym wymiarze 5 dni, przez co kary tej z pewnością nie można uznać za nadmiernie surową.

Analizując przesłanki określone w art. 69 § 1 i 2 kk Sąd doszedł do wniosku, iż brak jest podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego za przestępstwo w punkcie I.a wyroku. Wynika to z okoliczności, iż oskarżony w czasie popełnienia przypisanego mu przestępstwa był już kilkukrotnie skazany, w tym trzykrotnie na karę pozbawienia wolności, co stanowi negatywną przesłankę do zastosowania wspomnianego wyżej środka probacyjnego.

Podobnie brak podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary aresztu orzeczonej za wykroczenie w punkcie I.b wyroku, albowiem z uwagi na wskazane wyżej okoliczności po pierwsze nie zachodzą przesłanki określone w art. 42 § 1 kw, po drugie nie został spełniony warunek określony w art. 42 § 3 kw (nie została naprawiona szkoda wyrządzona wykroczeniem), a po trzecie zachodzi negatywna przesłanka do zastosowania tej instytucji określona w art. 43 pkt 1 kw, albowiem oskarżony w ciągu 2 lat przed popełnieniem przypisanego mu w niniejszej sprawie wykroczenia był karany za podobne przestępstwa, w szczególności kwalifikowane z art. 286 § 1 kk i z art. 278 §5 kk.

Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk, art. 415 kc w ramach skazania za przestępstwo opisane w punkcie I.a wyroku orzekł wobec oskarżonego M. K. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej tym przestępstwem w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. J. kwoty 850,00 zł. Potrzeba orzeczenia takiego środka wynika z okoliczności, iż pokrzywdzony na skutek przestępstwa popełnionego przez oskarżonego poniósł wymierną szkodę materialną, która została jak dotychczas zniwelowana jedynie w części poprzez odzyskanie przez pokrzywdzonego skradzionej walizki, co Sąd uwzględnił we wskazanym wyżej orzeczeniu, zasądzając kwotę stanowiącą łaczną wartość pozostałych rzeczy ukradzionych pokrzywdzonemu przez oskarżonego.

Z tego samego względu Sąd na podstawie art. 119 § 4 kw w zw. z art. 28 § 1 pkt 4 i § 4 kw orzekł wobec oskarżonego M. K. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej wykroczeniem przypisanym mu w punkcie I.b wyroku poprzez zapłatę na rzecz A. N. kwoty 100,00 zł stanowiącej równowartość przywłaszczonego mienia.

Sąd orzekł również o kosztach procesu i na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, pomimo wydania wyroku skazującego, zwolnił oskarżonego M. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty. Sąd uznał, iż aktualna sytuacja finansowa oskarżonego, który nie posiada majątku ani stałego źródła dochodów, przemawia za przyjęciem, że wyłożenie tych kosztów byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.