Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

UZASADNIENIE

Powód B. C. wniósł powództwo przeciwko pozwanemu (...) Zakładowi (...) na (...) S.A. w W. (dalej (...) S.A. Życie w W.”) domagając się sądowej waloryzacji świadczenia pieniężnego w postaci renty należnej powodowi na podstawie dobrowolnego ubezpieczenia renty odroczonej zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego w dniu 7 lutego 1986 roku poprzez podwyższenie tego świadczenia oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda renty miesięcznej w kwocie po 895,96 zł miesięcznie, płatnej w terminie do 15-go dnia każdego miesiąca, poczynając od dnia 18 lutego 2013 roku, z odsetkami ustawowymi w razie opóźnienia płatności każdej z należności począwszy od dnia uprawomocnienia się wyroku, a także kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 7 lutego 1986 roku zawarł z poprzednikiem prawnym pozwanego umowę dobrowolnego ubezpieczenia renty odroczonej, z umówionym wiekiem 60 lat. Strony określiły początek płatności renty na dzień 18 lutego 2013 roku. Do polisy dołączono klauzulę z dnia 7 lutego 1986 roku, mocą której ubezpieczyciel zobowiązał się do corocznego podwyższania renty o 11,5% przez czas nieokreślony. Ponadto renta miała być zwiększana corocznie o 2% od następnego roku po roku, w którym nastąpił początek płatności. W dacie zawarcia umowy powód dokonał wpłaty składki w kwocie 100.000 starych zł, wykupując rentę miesięczną o nominalnej wysokości 2.384 starych zł. Pismem z dnia 27 grudnia 2012 roku pozwany poinformował powoda, iż wysokość świadczenia rentowego została przez pozwaną wyliczona na kwotę 50 zł miesięcznie. W odpowiedzi powód zakwestionował wysokość wyliczonej renty jako krzywdząco nisko. Pismem z dnia 18 stycznia 2013 roku pozwany poinformował, iż świadczenie zostało podwyższone do 176 zł miesięcznie, począwszy do dnia 18 lutego 2013 roku, a świadczenie to zostało wyliczone w ten sposób, iż wskaźnik przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia (9,89%) zastosowano do przeciętnego wynagrodzenia z dnia ustalenia wysokości świadczenia (2.369 zł), przy przyjęciu skutków inflacji w 75%. W ocenie powoda umówiona wysokość świadczenia (2.384 starych zł) podwyższona corocznie o 11,5% aż do 2013 roku (9.786 starych zł) stanowiła 43,91% wynagrodzenia z I kwartału 1986 roku, a mając na względzie, iż przeciętne miesięczne wynagrodzenia w trzecim kwartale 2013 roku wynosiło 2.720,61 zł netto, wobec czego miesięczna renta powinna była wynosić 1.194,62 zł. Jednocześnie zasadne jest obciążenie pozwanej skutkami ryzyka inflacyjnego w 75%, a powoda w 25%, co zaproponowała sama pozwana. Wobec powyższego miesięczna renta powinna wynosić 895,96 zł. Nie bez znaczenia pozostaje również dysproporcja ekonomiczna stron i brak jest podstaw do przerzucania ujemnych skutków transformacji gospodarczej na ubezpieczonego, będącego bezwzględnie stroną słabszą. Pismem z dnia 14 grudnia 2013 roku powód wezwał pozwaną do waloryzacji renty miesięcznej i zapłaty, jednak pozostało ono bezskuteczne.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż powód w sposób bezzasadny przyjął, iż przy obliczaniu wysokości renty należy brać pod uwagę przeciętne wynagrodzenia z danego miesiąca, albowiem w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że punktem odniesienia powinny być średnioroczne wynagrodzenia. Ponadto niedopuszczalna jest zdaniem pozwanego podwójna waloryzacja świadczenia. Należy wskazać, że umowie zastrzeżono mechanizm urealniania świadczenia poprzez jego doroczne oprocentowanie, wobec czego brak jest podstaw do waloryzacji dokonanej przez sąd. Jednocześnie pozwany wskazał, iż aktualna kwota przeciętne wynagrodzenia miesięcznego wynosi 2.454 zł netto, wobec czego wysokość renty powinna wynosić 244,90 zł (9,98% x 2.454 zł), a przyjmując 25% obciążenie powoda wzrostem inflacji, świadczenie powinno wynosić 183,68 zł. Ponadto pozwany wskazał, że sytuacja majątkowa powoda, w porównaniu z innymi świadczeniobiorcami, jest bardzo dobra.

Na rozprawie w dniu 22 maja 2014 roku powód rozszerzył powództwo w ten sposób, iż domaga się zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda renty w kwocie 916,14 zł miesięcznie, płatnej w terminie do 15-go dnia każdego miesiąca, poczynając od dnia 18 lutego 2013 roku z odsetkami ustawowymi w razie opóźnienia płatności każdej należności począwszy od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lutego 1986 roku B. C. zawarł z Państwowym Zakładem (...) umowę ubezpieczenia renty odroczonej (nr polisy (...).271.371) według taryfy XII z wyznaczonym terminem płatności na dzień 18 lutego 2013 roku. W tym dniu ubezpieczony opłacił składkę w wysokości 100.000 starych zł i wówczas wyliczono wysokość renty na kwotę 2.384 starych zł miesięcznie. Zgodnie z umową na podstawie decyzji ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 1982 roku renta (rata renty) miała być będzie podwyższana corocznie o 11,5% przez czas nieokreślony.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: polisa nr (...).271.371 z dnia 07 lutego 1986 roku – k. 24-30, pismo z dnia 07 lutego 1986 roku – k. 31)

(...) S.A. w W. jest następcą prawnym Państwowego Zakładu (...) w zakresie obowiązków wynikających z umowy ubezpieczenia renty odroczonej (nr polisy (...).271.371).

(okoliczność bezsporna)

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze uspołecznionym w styczniu 1986 roku wynosiło 19.924 zł starych zł, w lutym 1986 roku – 20.258 starych zł, a w marcu 1986 roku – 26.676 starych zł.

(fakt notoryjny, vide: załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990 roku w sprawie przygotowania do rewaloryzacji emerytur i rent – Dz.U. Nr 83, poz. 484)

Roczny wzrost wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych r/r wynosił w roku: 1986 – 17,7%, 1987 – 25,2%, 1988 – 60,2%, 1989 – 251,1%, 1990 – 585,8%, 1991 – 70,3%, 1992 – 43%, 1993 – 35,3%, 1994 – 32,2%, 1995 – 27,8% 1996 – 19,9%, 1997 – 14,9%, 1998 – 11,8%, 1999 – 7,3%, 2000 – 10,1%, 2001 – 5,5%, 2002 – 1,9%, 2003 – 0,8%, 2004 – 3,5%, 2005 – 2,1%, 2006 – 1%, 2007 – 2,5%, 2008 – 4,2%, 2009 – 3,5%, 2010 – 2,6%, 2011 – 4,3%, 2012 – 3,7%.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: publikacja GUS „Roczne wskaźniki cen towarów i usług konsumpcyjnych w latach 1950-2012” – k. 49-50)

Pismem z dnia 27 grudnia 2012 roku (...) S.A. w W. poinformował B. C., iż wysokość świadczenia rentowego została wyliczona na kwotę 50 zł miesięcznie.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: pismo z dnia 27 grudnia 2012 roku – k. 33)

Pismem z dnia 9 stycznia 2013 roku B. C. zakwestionował wyliczoną kwotę świadczenia, domagając się waloryzacji renty z uwzględnieniem obiektywnej wartości siły nabywczej pieniądza z daty zawarcia umowy ubezpieczenia oraz z daty płatności zakupionej renty odroczonej.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: pismo z dnia 09 stycznia 2013 roku – k. 34)

Pismem z dnia 18 stycznia 2013 roku (...) S.A. w W. poinformował B. C., że świadczenie rentowe zostało podwyższone do kwoty 176 zł miesięcznie, które zostało wyliczone w ten sposób, że wskaźnik przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia (9,89%) zastosowano do obowiązującego wówczas przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia netto (2.369 zł). Ponadto ubezpieczyciel przejął skutki inflacji w 75%.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: pismo z dnia 18 stycznia 2013 roku – k. 35)

B. C. ma 61 lat i prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), z której osiąga przeciętny dochód w wysokości ok. 3.111,60 zł miesięcznie (średni dochód za lata 2005-2013). Ubezpieczony będzie uprawniony do pobierania emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w najniższej wysokości, tj. kwocie ok. 800 zł. B. C. nie bierze udziału w przetargach z uwagi na brak środków celem wpłacenia wadium, przy czym obecnie jego jedyne źródło utrzymania stanowi kontrakt zawarty z Polską Akademią Nauk, który kończy się w 2014 roku. Z uwagi na trudną sytuację finansową ubezpieczony był zmuszony do rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie zawartą z (...) i wypłaty równowartości jednostek zgromadzonych na rachunku lokacyjnym. Ma on na utrzymaniu schorowaną (chorobo nowotworowa, stan po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego kolana lewego), niepracującą żonę, wobec której orzeczono na stałe umiarkowany stopień niepełnosprawności.

(dowód: wypis (...) k. 141, zeznania podatkowe za lata 2005-2013 – k. 142-187, 271-273, dokumentacja medyczna i ubezpieczeniowa – k. 188-201, korespondencja z (...) k. 274-276, zeznania powoda B. C. – k. 278-279)

B. C. wykupił polisę w Państwowym Zakładzie (...) z uwagi na fakt, że emerytury nie były wówczas wysokie i renta otrzymywana z tytułu tej polisy miała stanowić dodatkowe zabezpieczenie finansowe po przejściu na emeryturę. Umowa zawarta z ubezpieczycielem nie była zmieniana po jej zawarciu.

(dowód: zeznania powoda B. C. – k. 278-279)

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w pierwszym kwartale 2014 roku wynosiło 3.896,74 zł brutto (2.781,88 zł netto).

(fakt notoryjny, vide: obwieszczenie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w pierwszym kwartale 2014 roku – Dz.U. GUS, poz. 16)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, których prawdziwości i autentyczności strony w toku postępowania nie kwestionowały, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności i mocy dowodowej.

Należy ponadto podkreślić, iż zeznania powoda B. C. Sąd ocenił jako spójne, logiczne, a nadto pokrywające się z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku niniejszego postępowania, wobec czego Sąd dał im wiarę i uczynił podstawą ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości i finansów celem ustalenia wysokości renty miesięcznej, zwaloryzowanej miernikiem przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia oraz na okoliczność wystąpienia i zakresu zmiany siły nabywczej pieniądza po zawarciu umowy ubezpieczenia, mając na względzie, iż stwierdzenie tych okoliczności nie wymaga wiadomości specjalnych, albowiem ocena sytuacji makroekonomicznej w Polsce w zakresie zmiany siły nabywczej jest możliwa w oparciu o dane wskaźnika tzw. inflacji, natomiast waloryzacja sądowa świadczenia jest zabiegiem de facto arytmetycznym, przy założeniu, że Sąd dysponuje danymi w zakresie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w dacie zawarcia umowy oraz w dacie orzekania, co ma miejsce w niniejszej sprawie, w konsekwencji czego ustalenie tych okoliczności nie wymagało zasięgnięcia opinii biegłego sądowego.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód w niniejszym postępowaniu domagał się, po modyfikacji powództwa, zasądzenia renty miesięcznej w kwocie po 916,14 zł.

Analiza materiału dowodowego w sprawie pozwoliła na dokonanie oceny, że zostały spełnione przesłanki z art. 358 ¹ § 3 k.c. warunkujące dopuszczalność waloryzacji sądowej świadczenia pieniężnego. Zgodnie z tym przepisem w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Tym samym przepis ten stanowi ustawowe zabezpieczenie praw strony zobowiązanej do spełnienia świadczenia pieniężnego w przypadku wystąpienia inflacji na poziomie, którego strony nie przewidziały. W toku niniejszego postępowania zostało wykazane, co zresztą i tak stanowi zdaniem Sądu okoliczność powszechnie znaną, iż w Polsce na przełomie lat 80. i 90. XX wieku doszło do zjawiska określanego w nauce ekonomii mianem „hiperinflacji”, rozumianej jako utrzymujący się przez kilka lat bardzo wysoki poziom inflacji, przy czym przez kilka kolejnych lat sukcesywnie malała, co odbywało się jednak stopniowo, tym samym powodując, że inflacja na poziomie przekraczającym 30% w stosunku rocznym utrzymywała się przez 6 lat (od 1988 roku do 1994 roku).

Należy ponadto podkreślić, iż klauzula waloryzacyjna zamieszczona w treści umowy łączącej strony nie stanowi przeszkody do sądowej waloryzacji świadczenia, jeżeli strony w dacie jej zawarcia nie mogły przewidzieć wystąpienia tak wysokiego poziomu inflacji, a jednocześnie umowny mechanizm waloryzacyjny nie gwarantuje urealnienia świadczenia pieniężnego w taki sposób, aby odpowiadał społeczno-gospodarczemu celowi stosunku zobowiązaniowego stanowiącego jego źródło, zasadom współżycia społecznego oraz zwyczajom, jeżeli są one w tym zakresie ustalone (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2011 roku, sygn. akt II CSK 30/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 stycznia 2013 roku, sygn. akt I ACa 911/12). Należy podnieść, że zastosowanie jedynie corocznego powiększenia o 11,5% spowodowałoby ustalenie renty na poziomie 0,9786 złotych po denominacji, tak więc jej wysokość nie dałaby ochrony powodowi przed skutkami istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza. Sąd orzekający oddzielił stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19.10.2011r., (sygn. akt II CSK 30/11), że „ możliwa jest waloryzacja sądowa świadczenia pieniężnego na podstawie ar. 358.1. par. 3 k.c., także wówczas, gdy strony przewidziały odpowiedni mechanizm waloryzacyjny w umowie, nawet jeśli został on wykorzystany, jeśli spełnione zostaną przesłanki przewidziane w art. 358.1. par. 3 k.c.. Podkreślenia wymaga odmienność przesłanek obu waloryzacji oraz odmienne rezultaty ich przeprowadzenia. Jeśli zatem waloryzacja sądowa dawałaby stronie wyższy poziom ochrony, to nie można odmówić jej skorzystania z niej, skoro art. 358.1. par. 3 k.c. nie zawiera wyłączenia takiej możliwości.”

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie doszło do zmiany postanowień umowy skutkujących zmianą corocznego oprocentowania wysokości renty. Zgodnie z klauzulą z 7.02.1986r. dotyczącą corocznego podwyższania renty o 11,5% (k.31) zmiana oprocentowania lokat rezerw technicznych ubezpieczeń osobowych mogłaby prowadzić do odpowiedniej zmiany podwyżki renty w okresie ubezpieczenia, lecz nie poniżej ustalonych w umowie na 11,5%. Jednak pozwany nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących na zmianę postanowień umownych w tym zakresie, a z treści tej klauzuli nie wynika automatyzm obniżenia czy też podwyższenia wysokości oprocentowania w zależności od poziomu oprocentowania lokat rezerw technicznych ubezpieczeń osobowych.

Dlatego też Sąd orzekający przyjął, że wysokość renty miesięcznej w kwocie ustalonej w dniu zawarcia umowy w wysokości 2.384 zł, powinna być, zgodnie z postanowieniami umowy ubezpieczenia, w okresie od 1986 roku do 2013 roku (tj przez 27 lat), podwyższana co rocznie o 11,5%. Tak więc wyjściową do waloryzacji kwotą, na jaką strony się umówiły, będzie kwota w wysokości 9.786 starych zł stanowiąca kwotę uposażenia.

W ocenie Sądu urealnienie świadczenia powinno nastąpić w oparciu o stabilny, obiektywny miernik waloryzacyjny. Najbardziej adekwatnym w odniesieniu do renty odroczonej jest wskaźnik przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, albowiem porównanie hipotetycznej wysokości renty do tego wskaźnika obrazuje realną wartość świadczenia, odczuwalną ekonomicznie dla uposażonego. Sąd podzielił pogląd pełnomocnika powoda, że przy ustalaniu wysokości tego wskaźnika należy brać pod uwagę średniomiesięczne wynagrodzenie z okresu danego kwartału, a nie roku, jeżeli w danym roku wynagrodzenie w poszczególnych miesiącach roku znacznie od siebie odbiega wskutek wysokiej inflacji. Odniesienie się bowiem do danych z I kwartału roku 1986 , w którym zawarto umowę (a nie w stosunku do danych uśrednionych w skali całego roku) pozwala dodatkowo uwzględnić dynamikę zmian inflacyjnych w danym roku. Wynagrodzenie natomiast średnioroczne mogłoby mieć zastosowanie w sytuacji stabilnych warunków inflacyjnych i gospodarczych (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27.02.2013r., sygn. akt I ACa 699/12, Lex nr 1223389). Jak słusznie podniósł powód w 1986r. zachodziły znaczące różnice w wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia i tak w styczniu wynosiło ono kwotę 19.924,00 st zł, a w grudniu 32.101,00 st zł. W okresie zawarcia przez powoda umowy wykupiona przez niego renta (9.786,00 st zł) wynosiła blisko 49% ówczesnego miesięcznego wynagrodzenia -19.924,00 st zł.

Ponieważ średnie przeciętne miesięczne wynagrodzenie w I kwartale 1986 roku wynosiło 22.286,00 (starych) złotych (według danych z załącznika Nr 1 do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990r. w sprawie przygotowania do rewaloryzacji emerytur i rent (Dz. U. Nr 1983, poz. 484) : za miesiąc styczeń 1986r. – 19.924 starych zł, za luty 1986r. – 20.258,00 starych zł, za marzec 1986r. – 26.676,00 starych zł), to umówiona przez strony kwota uposażenia stanowiła 0, (...) część przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z I kwartału 1986r. (9.786,00zł: 22.286,00 zł).

Ustalona w ten sposób proporcja pozwala na dokonanie wyliczenia renty, jaką winien otrzymać powód w wieku 60 lat po zakończeniu umowy. Renta ta winna stanowić równowartość 0, (...) części przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia netto na dzień zamknięcia rozprawy. Biorąc pod uwagę fakt, że na dzień zamknięcia rozprawy znane są opublikowane przez Prezesa GUS (Dziennik Urzędowy GUS poz.16) dane dotyczące przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w I kwartale 2014r., ( brak jest jeszcze danych za II kwartał) Sąd przyjął tą kwotę przy wyliczeniu należnej powodowi renty.

Jednocześnie powód dochodzi w niniejszym postępowaniu należności obliczonej z uwzględnieniem miesięcznego wynagrodzenia netto, a nie jak utrzymywał pozwany w kwocie brutto. Brak jest przy tym wątpliwości co do wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia netto w pierwszym kwartale 2014 roku w przypadku, gdy znana jest wysokość wynagrodzenia brutto, albowiem obliczenie to sprowadza się do arytmetycznego działania w oparciu o wytyczne zawarte w powszechnie obowiązujących przepisach prawa ( tj. potrącenia 9,76% z tytułu składki emerytalnej, składki rentowej-1,5%, składki chorobowej – 2,45%, składki na ubezpieczenie zdrowotne – 9%, składki na ubezpieczenie zdrowotne podlegająca odliczeniu-7,75%, koszt uzyskania przychodu, zaliczki na podatek dochodowy). Kwota brutto za I kwartał 2014r. wynosiła 3.896,74 złote, po unettowieniu jest to kwota 2.781,88 złotych. Po zastosowaniu ustalonego współczynnika waloryzacyjnego 0, (...) kwota ta wynosi 1.221,52 złote.

Tak więc miesięczna rata renty z polisy wykupionej przez powoda powinna wynosić 1.221,52 zł (2.781,88 zł x 43,91%). Sąd nie podzielił stanowiska pełnomocnika pozwanego co do tego, że sytuacja majątkowa powoda jest bardzo dobra i że nie zmienia tego występowaniu u małżonki powoda dolegliwości zdrowotnych, bowiem przedłożone dokumenty i wykonane zestawienie dochodów powoda oraz zeznania powoda wskazują na to, że uzyskiwane przez niego dochody wydatkowane są na utrzymanie dwóch osób, a po zakończeniu działalności gospodarczej powód będzie otrzymywał świadczenie emerytalne w wysokości ok. 800,00 złotych miesięcznie. Ponadto w ocenie Sądu sytuacja majątkowa powoda – osoby prowadzącej działalność gospodarczą jest obecnie zdecydowanie gorsza od tej, jaka miała miejsce w dacie zawierania umowy, gdyż wówczas powoda było stać na oszczędności w wysokości 100.000 st złotych, a obecnie w celu wywiązania się z zobowiązań związanych z niepowodzeniami w prowadzonej działalności gospodarczej był zmuszony do likwidacji innych polis ubezpieczeniowych. Co istotne nie było sporu między stronami co do obciążenia ryzykiem zmiany siły nabywczej pieniądza w stosunku 75% - pozwany 25% - powód , gdyż takie obciążenie zaproponował w odpowiedzi na pozew sam pozwany. Tak więc, zdaniem Sądu, miesięczna rata renty, do której wypłaty obowiązany jest pozwany wynosi 916,14 zł (75% z kwoty 1.221,52 złote).

Jednocześnie wobec faktu, że zgodnie z warunkami polisy, świadczenie miało być wypłacane powodowi począwszy od dnia 18 lutego 2013 roku, Sąd zasądził rentę we wskazanej wyżej wysokości od tego dnia. Ponadto Sąd oznaczył termin płatności każdej raty do 15-go dnia każdego kolejnego miesiąca, a w przypadku opóźnienia pozwanego w zapłacie którejkolwiek raty, Sąd orzekł o odsetkach w wysokości ustawowej na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd uwzględnił powództwo w całości, o czym orzekł w pkt 1. wyroku.

Sąd orzekł o kosztach procesu w pkt 2. wyroku na mocy art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Mając na względzie, iż pozwany przegrał sprawę w całości, Sąd obciążył pozwanego kosztami poniesionymi przez powoda, na które złożyła się uiszczona część opłaty od pozwu w kwocie 538 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400 zł, których wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013 roku, poz. 490) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Mając jednocześnie na względzie, iż powód rozszerzył powództwo do kwoty 916,14 zł w stosunku do każdej miesięcznej raty renty, w konsekwencji czego wartość przedmiotu sporu uległa podwyższeniu do 10.994 zł (916,14 zł x 12 – na mocy art. 22 k.p.c.), a należna opłata od pozwu wynosić winna 550 zł. Jako że różnica ta (12 zł) nie została uiszczona przez powoda, Sąd obciążył tą kwotą pozwanego, nakazując ściągnąć od niego tę kwotę na rzecz Skarbu Państwa, o czym orzeczono w pkt 3. wyroku.

SSR Anna Cichocka

ZARZĄDZENIE

1.  (...). C,

2.  (...)

3.  (...)

G., dnia 18 czerwca 2014 roku