Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

Protokolant: Joanna Czyżewska

po rozpoznaniu w G. dnia 25 maja 2021 roku na rozprawie

sprawy z powództwa J. D. (D.)

przeciwko H. D. (D.)

o naruszenie posiadania

I.  przywraca powodowi J. D. (D.) posiadanie lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...) poprzez nakazanie pozwanej H. D. (D.) udostępnienia wskazanego lokalu do korzystania powodowi, w szczególności wydania mu kluczy do lokalu;

II.  zakazuje pozwanej H. D. naruszania w przyszłości posiadania przez J. D. lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...);

III.  zasądza od pozwanej H. D. na rzecz powoda J. D. kwotę 537 zł (pięćset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

Sygn. akt: I C 1563/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 13 grudnia 2019 roku, uzupełnionym pismem wniesionym dnia 21 maja 2020 roku powód J. D. wniósł o przywrócenie posiadania lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) poprzez nakazanie pozwanej H. D. udostępnienia wskazanego lokalu do korzystania powodowi oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że od urodzenia zamieszkiwał we wskazanym lokalu mieszkalnym. W dniu 11 października 2019 roku powód wraz z małżonką – A. D. wyprowadzał się z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...). Powód zabrał wszystkie rzeczy należące do małżonki oraz część własnych rzeczy. Z rzeczy powoda w lokalu pozostało łóżko, część rzeczy osobistych oraz szafa. Powód zatrzymał klucze do wskazanego lokalu mieszkalnego. Następnego dnia powód usiłował wejść do lokalu, jednakże okazało się, że zamki w drzwiach zostały wymienione. Powód nie deklarował wobec pozwanej zamiaru opuszczenia lokalu mieszkalnego, zaś pozwana nie żądała wydania kluczy od tego lokalu. Jako podstawę roszczenia powód wskazał art. 344 § 1 k.c.

W odpowiedzi na pozew pozwania wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu. Pozwana podniosła, że powód opuścił lokal dobrowolnie oraz przeniósł swoje miejsce zamieszkania. Pozwana podniosła, że powód nie informował jej o wyprowadzce, a także nie wskazywał na zamiar pozostania w lokalu. Pozwana podniosła, że powód zamieszkał w spornym lokalu wraz z żoną – A. D.. Pozwana wskazała, że na tle wykupu spornego lokalu mieszkalnego od Gminy M. G. pomiędzy stronami dochodziło do konfliktów. W ocenie pozwanej powód zachowywał się wobec niej nagannie, nie wspierał jej, nie opłacał rachunków za mieszkanie. Pozwana dalej podniosła, że w trakcie wyprowadzki powód był agresywny wobec niej, groził, że zdemoluje mieszkanie. Pozwana przyznała, że wymieniła zamki w drzwiach z obawy przed powodem. Pozwana podniosła, że uwzględnienie powództwo stoi w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Pozwana ponadto wskazała, że ostateczną decyzją Wojewody (...) powód został wymeldowany ze spornego lokalu mieszkalnego.

Na rozprawie strony potrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. D. była głównym najemcą komunalnego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ulicy (...). W lokalu tym wspólnie H. D. od urodzenia zamieszkiwał jej syn – J. D.. W 2014 roku do przedmiotowego lokalu mieszkalnego wprowadziła się żona J. A. P. D.. J. D. wraz z małżonką przyczyniali się do pokrywania opłat eksploatacyjnych lokalu mieszkalnego, a także zakupu opału na zimę.

W 2017 roku po spłacie zadłużenia związanego z opłatami administracyjnymi za lokal mieszkalny, strony rozpoczęły z Gminą M. G. negocjacje w sprawie nabycia przedmiotowego lokalu na własność. Wówczas między stronami dochodziło do konfliktów. Strony nie potrafiły porozumieć się w zakresie przyszłych stosunków własnościowych związanych z przedmiotowym lokalem mieszkalnym. Lokal ten został ostatecznie wykupiony przez córkę pozwanej – M. W..

W sierpniu 2019 roku żona powód z żoną, z uwagi na narastającą sytuację konfliktową pomiędzy pozwaną a żoną powoda, uzgodnili, że wyprowadzą się do domu zakupionego przez A. D., położonego w S.. J. D. jednakże deklarował pozostanie w dotychczasowym miejscu zamieszkania.

Dowód: przesłuchanie powoda J. (k. 154-156), przesłuchanie pozwanej (156-159), zeznania świadka A. D. (k. 149-151), zeznania świadka K. K. (1) (k. 153-154), zeznania świadka D. Ś. (k. 90-91).

W 2019 roku z rachunku bankowego A. D. były opłacane rachunki za energię elektryczną, opłaty administracyjne związane z lokalem mieszkalnym nr (...) przy ul. (...) w G., rachunku na usługi dostawy Internetu. A. D. zakupiła także w listopadzie 2018 roku opał.

Dowód: potwierdzenia wykonania przelewu (k. 122-132, 134-137, 139-142), lista operacji (k. 133), faktura (...) (k. 138).

W dniu 11 października 2019 roku J. D. wraz z A. D. wyprowadzili się z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...) do domu w S.. W przeprowadzce brali udział także M. P. wraz z żoną oraz dziećmi. W trakcie przeprowadzki J. D. zabrał z przedmiotowego lokalu mieszkalnego wszystkie rzeczy należące do swojej żony, w tym pralkę, umywalkę oraz meble, a ponadto część własnych rzeczy osobistych. W lokalu pozostał stelaż drewniany łóżka powoda, rama szafy, sofa oraz część rzeczy osobistych. W trakcie przeprowadzki H. D. wróciła z W. od córki. H. D. była zaskoczona zaistniałą sytuacją, zadzwoniła do córki – I. K. oraz jej męża, a także syna – M. D.. W trakcie przeprowadzki między uczestnikami doszło do konfliktu, na miejsce został wezwany patrol Policji.

J. D. nie informował matki o zamiarze opuszczenia przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Nie zwrócił także kluczy do tego lokalu. H. D. także nie żądała od syna zwrotu kluczy do mieszkania.

J. D. następnego dnia po przeprowadzce podjął próbę wejścia do spornego lokalu mieszkalnego, jednakże okazało się, że zamek w drzwiach został wymieniony. Wówczas powód wezwał patrol Policji. W wyniku interwencji J. D. uzyskał klucze do spornego lokalu mieszkalnego. K. dni później, przy próbie wejścia do lokalu, ponownie okazało się, że zamek został wymieniony.

Dowód: zeznania świadka D. Ś. (k. 90-91), zeznania świadka M. D. (91-93), zeznania świadka A. D. (k. 149-151), zeznania świadka M. P. (k. 152-153), przesłuchanie powoda J. (k. 154-156), przesłuchanie pozwanej (156-159).

Prawomocną decyzją ostateczną z dnia 18 marca 2020 roku (...) (...) (...) wymeldował J. D. z pobytu stałego w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w G. przy ul. (...).

Dowód: odpis Decyzji (...) (...) z dnia 18.03.2020 r. (k. 65-68), odpis wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10.09.2020 r., (...) SA (...)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów w postaci potwierdzeń przelewów, faktury, listy operacji, odpisu decyzji Wojewody (...) z dnia 18 marca 2020 roku oraz odpisu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 10 września 2020 roku, a także dowody z zeznań świadków: D. Ś., M. D., A. D., M. P. oraz K. K. (1), a ponadto dowód z przesłuchania stron.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Przedłożone przez stronę powodową potwierdzenia przelewów, faktura nr (...) oraz lista operacji stanowią dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., a zatem stanowią dowód tego, że osoba, która dokumenty te podpisała, złożyła oświadczenie w nich zawartych. Dokumenty te nie były w toku postępowania kwestionowane przez żadną ze stron, a także nie budziły wątpliwości Sądu. Odpis decyzji (...) (...) oraz odpis wyroku (...) w G. stanowią dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c. Dokumenty te stanowią dowód tego, co zostało w nich zaświadczone.

Istotne znaczenie w sprawie miały dowody ze źródeł osobowych. Sąd miał na uwadze, że świadkowie, z zeznań których przeprowadzono dowody w sprawie, nie byli obiektywni, zaś ich zeznania należało oceniać z ostrożnością.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka D. Ś. w zakresie w jakim opisała przebieg opuszczenia i opróżnienia lokalu przez powoda i jego żonę w dniu 11 października 2019 roku oraz konflikcie związanym z wykupem spornego lokalu mieszkalnego. Świadek nie była spokrewniona, ani spowinowacona z żadną ze stron. Świadek opisała przebieg zdarzenia. Wskazała na istniejący w rodzinie stron konflikt powstały na tle wykupu spornego lokalu mieszkalnego. Świadek nie miała wiedzy, czy powód zwrócił pozwanej klucze do lokalu mieszkalnego, jednakże opisała, że kilka dni po wyprowadzce powoda, usiłował on wejść do spornego lokalu i zastał wymienione zamki. Świadek wskazała także, że pozwana wydała powodowi klucze do spornego lokalu. Zeznania świadka Sąd uznał za spójne, jasne oraz logiczne.

Sąd nadał walor wiarygodności zeznaniom świadka M. D. w części, to jest w zakresie w jakim świadek opisywał przebieg wyprowadzki powoda w dniu 11 października 2019 roku oraz związanych z wymianą zamków w drzwiach spornego lokalu mieszkalnego. Zeznania świadka w tym zakresie korelują z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, a ponadto świadek był bezpośrednim obserwatorem zdarzenia z dnia 11 października 2019 roku. Świadek także potwierdził, że powód nie zwrócił kluczy po opuszczenia spornego lokalu, zaś po pierwszej wymianie zamków pozwana wydała nowe klucze do lokalu powodowi. Sąd uznał, co do zasady zeznania tego świadka za spójne, jasne i logiczne. Sąd natomiast odmówił waloru wiarygodności zeznaniom tego świadka w zakresie w jakim podawał, że obawia się o zdrowie matki. Zważyć należy, że świadek nie był w stanie w sposób logiczny wyjaśnić przyczyn tych obaw. Świadek nie był obecny przy kłótniach pomiędzy pozwaną a żoną powoda, zaś informacje w tym zakresie uzyskiwał wyłącznie od pozwanej. Sąd oceniając dowód z zeznań świadka M. D. miał także na uwadze, że jest on skonfliktowany z powodem, gdyż wskazał, że utrzymuje relacje rodzinne z matką, natomiast z powodem nie.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. D. w zakresie w jakim opisała przebieg wyprowadzki w dniu 11 października 2019 roku, konflikt związany z nabyciem prawa własności spornego lokalu, a także ustaleń poczynionych z powodem, z których wynikało, że pozostanie on w spornym lokalu. Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka także w zakresie w jakim wyjaśniała, kto ponosił koszty opłat związanych z użytkowaniem spornego lokalu. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania tego świadka w zakresie, w którym opisywała brak zwrotu kluczy do spornego lokalu przez powoda oraz podejmowane przez niego próby wejścia do tego lokalu. Zeznania świadka we wskazanym zakresie pokrywają się z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. W pozostałym zakresie Sąd odmówił zeznaniom świadka wiarygodności. Sąd miał na uwadze, że świadek była skonfliktowana z pozwaną, a zatem miała interes w zeznawaniu na jej niekorzyść. Zeznania świadka były w pewnym zakresie chaotyczne, świadek nie potrafiła pewnych kwestii wyjaśnić, w szczególności w zakresie ustaleń związanych z nabyciem prawa własności spornego lokalu mieszkalnego.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. P. w zakresie w jakim opisywał przebieg zdarzenia z dnia 11 października 2019 roku, okoliczności związane z ponoszeniem przez powoda i jego żonę opłat związanych z użytkowaniem spornego lokalu, a także z konfliktem w rodzinie stron. Za niewiarygodne natomiast należało uznać zeznania świadka w zakresie, w którym podawał, że nie wie czyją własność stanowi dom położony w S., do którego były przewożone rzeczy powoda i jego żony. Świadek jest bratem żony powoda, a zatem w świetle doświadczenia życiowego nie ulega wątpliwości, że wiedział on czyją własność stanowi dom położony w S.. Ponadto za nielogiczne uznać należy zeznania świadka w tym zakresie, bowiem brał on udział w przewożeniu rzeczy stanowiących własność jego siostry i szwagra, a zatem niewątpliwie był informowany o szczegółach związanych z miejscem docelowym, tj. domu w S.. Okoliczności te jednakże nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. K. (1) w części, aczkolwiek zeznania te nie miały większego znaczenia dla rozstrzygnięcia. W pierwszej kolejności należy mieć na uwadze, że świadek ta wiedzę o zdarzeniu z dnia 11 października 2019 roku oraz konflikcie w rodzinie stron związanym z nabyciem prawa własności spornego lokalu czerpała wyłącznie od świadka A. D. – żony powoda. Sąd uwzględnił zeznania świadka w szczególności ustalając relacje rodzinne pomiędzy stronami. Zeznania świadka były spontaniczne, jasne, spójne, zaś na ich podstawie można było wysnuć logiczne wnioski.

Dokonując oceny dowodu z przesłuchania stron, Sąd dał wiarę temu dowodowi w zakresie przesłuchania powoda, zaś w zakresie przesłuchania pozwanej Sąd dał wiarę jedynie w zakresie w jakim dowód ten był zgodny z pozostałym materiałem dowodowym. W zakresie przesłuchania powoda Sąd w szczególności uznał ten dowód za wiarygodny w części, w jakiej powód wskazywał na dalszy zamiar posiadania spornego lokalu. Relacja powoda była spójna, spontaniczna, zaś na jej podstawie można było wysnuć logiczne wnioski. Sąd dał wiarę przesłuchaniu powoda w zakresie w jakim opisywał on postawę pozwanej w trakcie zdarzenia z dnia 11 października 2019 roku, a także w zakresie w jakim opisywał przyczyny konfliktu związanego z nabyciem prawa spornego lokalu. Wprawdzie Sąd ma na uwadze, że strony pozostają w konflikcie, to jednak należy mieć na uwadze, że powód, w ocenie Sądu, nie ponosi odpowiedzialności za powstanie tego konfliktu. Sąd dał wiarę powodowi także w zakresie w jakim podawał, że podejmował próby pojednania z pozwaną.

Poddając pod ocenę dowód z przesłuchania pozwanej, Sąd natomiast wziął pod rozwagę, przede wszystkim sposób wypowiedzi pozwanej. Relacja pozwanej nie była w całości spontaniczna. Pozwana wyjaśniała chaotycznie, zaś w jej relacji zauważyć można wewnętrzne sprzeczności. Pozwana nie potrafiła w sposób logiczny wyjaśnić wszystkich okoliczności sprawy. W szczególności pozwana nie potrafiła się odnieść do pisma wysłanego do powoda, w którym wezwała go do zapłaty określonej kwoty tytułem zaległego czynszu najmu spornego lokalu. W toku przesłuchania pozwana podawała, że nie łączył jej z powodem jakikolwiek stosunek obligacyjny. Sąd odmówił także wiarygodność przesłuchaniu pozwanej w zakresie w jakim wskazywała na agresywną postawę powoda w trakcie zdarzenia z dnia 11 października 2019 roku, a także na groźby powoda zdemolowania spornego lokalu mieszkalnego. Okoliczności te w żaden sposób nie zostały wykazane innymi dowodami, zaś mając na uwadze postawę powoda w trakcie rozprawy, Sąd uznał, że w tym zakresie przesłuchanie pozwanej uznać należy za niewiarygodne. Dokonując oceny przesłuchania pozwanej Sąd ponadto wziął pod uwagę, że pozwana wskazała, że w spornym lokalu zameldowany jest powód, co z kolei pozostaje w sprzeczności z treścią decyzji (...) (...) z dnia 18 marca 2020 roku. Sąd natomiast dał wiarę przesłuchaniu pozwanej w zakresie, w którym podała przyczyny konfliktu powstałego na tle nabycia prawa własności spornego lokalu mieszkalnego, a także w którym podała, że powód ponosił opłaty związane z użytkowaniem spornego lokalu mieszkalnego.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W postępowaniu o naruszenie posiadania, zgodnie z art. 478 k.p.c., sąd bada jedynie ostatni stan posiadania oraz faktu jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Ostatni stan posiadania to stan posiadania istniejący w chwili naruszenia. W procesie posesoryjnym roszczenie powoda oparte jest wyłącznie na posiadaniu, i to niezależnie od tego, czy jest to posiadanie samoistne, czy zależne, wadliwe, czy niewadliwe, w dobrej, czy w złej wierze, zgodne, czy też niezgodne z prawem. Bez znaczenia w niniejszej sprawie pozostaje zatem fakt, że powód nie dysponuje żadnym prawem do spornego lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 344 § 1 k.c. przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Roszczenie o przywrócenie posiadania wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia (art. 344 § 2 k.c.).

Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że powód do dnia 11 października 2019 roku posiadał lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ulicy (...). Okoliczność ta nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Kwestią sporną w sprawie było natomiast, czy powód wyzbył się posiadania przedmiotowego lokalu opuszczając i opróżniając go w dniu 11 października 2019 roku. Innymi słowy sporny w sprawie był fakt naruszenia posiadania. Pozwana stanęła na stanowisku, że przeniesienie przez powoda centrum życiowego do innego miejsce jest równoznaczne z wyzbyciem się posiadania spornego lokalu. Nie można utożsamiać posiadania nieruchomości z miejscem zamieszkania. Przeniesienie centrum interesów życiowych do innego miejsca nie oznaczana tym samym wyzbycia się posiadania wcześniej zajmowanej nieruchomości. O posiadaniu i jego postaci decyduje wyłącznie sposób władania rzeczą, przy czym jeżeli odpowiada on treści prawa własności, to spełnia cechy posiadania samoistnego. Z posiadaniem tym mamy do czynienia wtedy, gdy określona osoba znajduje się w sytuacji pozwalającej jej na korzystanie z rzeczy w taki sposób, w jaki mogą czynić to podmioty, którym przysługuje do rzeczy prawo własności. Nie jest zatem wymagane efektywne korzystanie z rzeczy; wystarczy sama możliwość korzystania, rozumiana jako możliwość używania rzeczy, pobierania z niej pożytków, przekształcenia lub nawet zniszczenia. Władztwo nad rzeczą musi być stanem trwałym (choć przejściowo posiadacz może nie wykonywać władztwa bez utraty posiadania), nie napotykającym skutecznego oporu osób trzecich. Musi odznaczać się również wolą władania dla siebie ( animus rem sibi habendi), przejawiającą się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje rzecz jako pozostającą w sferze jego swobodnej dyspozycji; ocena tego podejścia, uwzględnia rzeczywistą wolę władającego, ale jest dokonywana obiektywnie, z punktu widzenia otoczenia posiadającego (por. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2018 roku, IV CSK 385/17, LEX nr 2586033). W orzecznictwie podkreśla się także, że dla istnienia posiadania nie jest konieczne rzeczywiste korzystanie z rzeczy, lecz sama możność takiego korzystania (por. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 1966 roku, III CR 108/66, OSPiKA 1967, Nr 10, poz. 234; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 1972 roku, III CRN 121/72, niepubl.; post. Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1986 roku, III CRN 60/86, OSNCP 1987, Nr 9, poz. 138; wyr. Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2011 roku, III Ca 223/11, LEX nr 1713896). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że powód nie wyzbył się posiadania spornego lokalu mieszkalnego. Rozważając istnienie po stronie powoda zamiaru posiadania należy w szczególności mieć na uwadze fakt braku zwrotu kluczy do spornego lokalu, zatem pozostawienie możliwości, choćby potencjalnej, korzystania z niego, a także zachowanie powoda po wymianie przez pozwaną zamków w drzwiach, zmierzające konsekwentnie do ponownego uzyskania możliwości dostępu i swobodnego korzystania z tego lokalu. Okoliczności te, zdaniem Sądu, wskazują na trwanie u powoda po dniu 11 października 2019 roku zamiaru posiadania spornego lokalu. Wobec powyższego, Sąd uznał, że pozwana naruszyła posiadanie powoda, poprzez uniemożliwienie mu swobodnego korzystania ze spornego lokalu.

Powód spełnił także wymóg określony w art. 344 § 2 k.c., bowiem powództwo o naruszenie posiadania wytoczył przed upływem roku od dnia naruszenia. Do naruszenia posiadania doszło w dniu 12 października 2019 roku, kiedy to powód utracił możliwość ze swobodnego korzystania z lokalu mieszkalnego, natomiast pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu dnia 13 grudnia 2019 roku.

W pkt. II wyroku Sądu zakazał pozwanej w przyszłości naruszania posiadania powoda lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...). W ocenie Sądu istnieją okoliczności wskazujące na możliwość naruszania w przyszłości przez pozwaną posiadania powoda. Zważyć należy, że pozwana po pierwszej wymianie zamków w drzwiach wydała powodowi klucze do lokalu, a następnie ponownie wymieniła zamki. Sąd ma także na uwadze istniejący w rodzinie stron konflikt związany z nabyciem prawa własności spornego lokalu mieszkalnego. Zasadnym zatem, w ocenie Sądu było rozstrzygnięcie o zakazie naruszania przez pozwaną w przyszłości posiadania powoda do spornego lokalu mieszkalnego.

Pozwana w odpowiedzi na pozew odniosą zarzut sprzeczności roszczenia powoda z zasadami współżycia społecznego. Zarzut ten okazał się bezzasadny. W pierwszej kolejności wskazać należy, że przepis art. 5 k.c. może stanowić podstawę odmowy udzielenia ochrony roszczeniu posesoryjnemu, to jednak z uwagi na charakter tego roszenia, może to nastąpić wyjątkowo w przypadkach rażącego nadużycia tego roszczenia (por. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 1970 roku, III CRN 172/70, LEX nr 6765; uch. Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1970 roku, III CZP 75/70, OSNC 1971, Nr 7-8, poz. 127). W ocenie Sądu taka sytuacja w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Zważyć należy, że konflikt pomiędzy stronami dotyczył kwestii związanych z nabyciem prawa własności spornego lokalu mieszkalnego. Kwestia ta natomiast została już uregulowana. W dalszej kolejności stwierdzić należy, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby powód nie partycypował w opłatach administracyjnych związanych z użytkowaniem spornego lokalu mieszkalnego. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika wręcz wniosek odmienny. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika także, by przywrócenie posiadania spornego lokalu mieszkalnego na rzecz powoda stało w sprzeczności z zasadą słuszności. Brak jest bowiem jakichkolwiek okoliczności uzasadniających twierdzenia pozwanej o kierowaniu pod niej adresem przez powoda gróźb, czy też agresywnej postawie powoda wobec niej. Powód zamieszkiwał z pozwaną przez znaczny okres swego życia, zaś w tym czasie pozwana nie zgłaszała jakichkolwiek zarzutów pod adresem syna. Nadto nie bez znaczenia przy ocenie zarzutu nadużycia prawa podmiotowego, pozostaje okoliczność, że pozwana skonfliktowana pozostaje z żoną powoda – A. D.. Pozwana wyraziła jedynie żal wobec powoda, że w trakcie konfliktów opowiadał się po stronie żony, a nie pozostawał bezstronny. Sąd ponadto nie znalazł podstaw do uznania, że powód narusza wobec pozwanej wynikające ze stosunków między rodzicami a dziećmi obowiązki wzajemnego szacunku oraz wsparcia. Zważywszy powyższe, Sąd uznał, że roszczenie powoda nie sprzeciwia się w sposób rażący z zasadami współżycia społecznego.

W pkt. III wyroku Sąd, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., rozstrzygnął o kosztach procesu, obciążając nimi w całości pozwaną, jako stronę przegrywającą proces w całości. Na koszty procesy składają się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości ustalonej na podstawie § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, podwyższonej stosownie do treści § 17 ust. 1 wskazanego rozporządzenia – 384 złote oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sygn. akt I C 1563/19

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)