Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Michał Jank

Protokolant: staż. (...)

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r. w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa B. G.

przeciwko A. W.

z udziałem interwenienta ubocznego (...) SA Oddział w Polsce

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powódki B. G. kwotę 1.251,43 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt jeden złotych 43/100);

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 62,83 zł (sześćdziesiąt dwa złote 83/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych;

IV.  odstępuje od obciążania stron kosztami postępowania w pozostałym zakresie.

Sygn. akt I C 317/14

UZASADNIENIE

Powódka B. G. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu A. W. domagała się zapłaty kwoty 2.049,60 zł wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w wyniku pęknięcia wężyka filtra wody w mieszkaniu pozwanego doszło do zalania mieszkania powódki. Po dokonaniu oględzin i ekspertyz przez ubezpieczyciela pozwanego, odmówił on likwidacji szkody. W ocenie powódki pozwany ponosi odpowiedzialność za powstałą szkodę.

Pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności ani co do zasady ani co do wysokości.

Pismem procesowym z dnia 25 lipca 2014 r. interwencję uboczną po stronie pozwanej zgłosił (...) Spółka akcyjna Oddział w Polsce, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu interwenient uboczny wskazał, że ewentualna odpowiedzialność pozwanego opierałaby się o treść art. 415 k.c., a więc na zasadzie winy. W ocenie interwenienta ubocznego pozwany nie ponosi winy za powstanie szkody w lokalu powódki, w związku z czym nie odpowiada za wyrządzoną szkodą. W konsekwencji tego nie odpowiada za szkodę także interwenient uboczny będący ubezpieczycielem pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 lipca 2013 r. doszło do pęknięcia wężyka odprowadzającego wodę do filtra lodówki w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w G., przy ul. (...), zajmowanym przez A. W.. Wskutek tego doszło do zalania części lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G., przy ul. (...), należącego do B. G., położonego na niższym piętrze, bezpośrednio pod mieszkaniem A. W..

(bezsporne)

W wyniku zdarzenia z dnia 12 lipca 2013 r. doszło do powstania zacieków na suficie oraz ścianach w dwóch pokojach lokalu mieszkalnego B. G.. W wyniku zalania tapeta odchodziła od ścian. W łazience doszło do zamoczenia podwieszanego sufitu.

(dowód: zeznania powódki B. G. – k. 155-156, zeznania pozwanego A. W. – k. 154-156, dokumentacja fotograficzna – k. 181, protokół szkody – k. 181, 214-215)

W dniu 12 lipca 2013 r. A. W. nie przebywał w swoim mieszkaniu, przebywał na kilkudniowym wyjeździe. Przed wyjazdem A. W. nie zakręcił dopływu wody do lokalu mieszkalnego. Pozwany miał świadomość, iż wyjeżdżając nawet na kilkudniowe wyjazdy poza domem winien zamknąć dopływ wody do lokalu.

(dowód: zeznania pozwanego A. W. – k. 154-156)

A. W. w okresie powstania szkody posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce akcyjnej Oddział w Polsce (nr polisy (...)).

(bezsporne, a nadto: wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia – k. 71-72, OWU – k. 73-112)

W dniu 17 lipca 2014 r. B. G. zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi A. W.. W toku postępowania ubezpieczyciel ustalił koszty usunięcia skutków szkody na kwotę 693,01 zł. Pismem z dnia 26 sierpnia 2013 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że sprawca zdarzenia odpowiada na zasadzie winy (art. 415 k.c.), przy czym ubezpieczony, przy dołożeniu należytej staranności, nie był w stanie przewidzieć i uniknąć szkody.

(dowód: pismo z dnia 26 sierpnia 2013 r. – k. 4, kosztorys – k. 129-130)

Na początku września 2013 r. podczas prac remontowych w mieszkaniu A. W. polegających na wymianie podłogi doszło do ponowngozalanai lokalu powódki. Do zalania doszło na skutek wylania się z zalegającej na folii pod podłogą wody, która następnie przedostała do mieszkania B. G..

(dowód: zeznania pozwanego A. W. – k. 154-156)

W wyniku zdarzenia z początku września 2013 r. doszło do powstania zacieków na suficie korytarza oraz jednego z pokoi w lokalu mieszkalnym B. G..

(dowód: zeznania powódki B. G. – k. 155-156, dokumentacja fotograficzna – k. 181, protokół szkody – k. 181, 216-217)

Pismem z dnia 01 września 2013 r. B. G. wniosła odwołanie od decyzji ubezpieczyciela. W dniu 09 września 2013 r. B. G. zgłosiła ubezpieczycielowi A. W. szkodę w zakresie uszkodzeń spowodowanych zdarzeniem z początku września 2013 r. W toku likwidacji szkody, uwzględniając szkody wywołane zdarzeniem z dnia 12 lipca 2013 r. oraz z początku lipca 2013 r., ubezpieczyciel ustalił koszty usunięcia skutków obu tych zdarzeń na łączną kwotę 784,54 zł. Pismem z dnia 14 października 2013 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania i podtrzymał dotychczasowe stanowisko wskazując, że sprawca zdarzenia odpowiada na zasadzie winy (art. 415 k.c.), przy czym ubezpieczony, przy dołożeniu należytej staranności, nie był w stanie przewidzieć i uniknąć szkody.

(dowód: protokół szkody – k. 181, 216,-217, kosztorys łączny – k. 150-152, pismo z dnia 01 września 2013 r. – k. 181, pismo z dnia 14 października 2013 r. – k. 181)

Koszt robót niezbędnych do usunięcia skutków zdarzenia z dnia 12 lipca 2013 r. wynosi 1.088,73 zł.

Koszt robót niezbędnych do usunięcia skutków zdarzenia z początku września 2013 r. wynosi 162,70 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa S. A. – k. 196-217)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa S. A. oraz zeznań powódki B. G. oraz pozwanego A. W..

Strony nie kwestionowały prawdziwości i autentyczności dokumentów złożonych do akt sprawy, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności i mocy dowodowej.

Na podstawie art. 232 zd. drugie k.p.c. Sąd dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność ustalenia niezbędnych kosztów usunięcia zalań lokalu mieszkalnego powódki, mając na względzie, iż okoliczność ta była pomiędzy stronami sporna, a żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie takiego dowodu. Jednocześnie wysokość szkody jest istotnym ustaleniem faktycznym w sprawie o zapłatę odszkodowania, a brak takiego ustalenie prowadzi do nierozpoznania istoty sprawy.

Jednocześnie Sąd w pełni podziela ustalenia biegłego zawarte w treści przedłożonej przez niego opinii. Zważyć należy, iż została ona sporządzona w sposób rzetelny i profesjonalny, a ponadto jest kompletna i nie wymagała uzupełnienia bądź doprecyzowania. Podkreślenia wymaga fakt, iż biegły S. A. posiada wiedzę, kwalifikację oraz doświadczenie w dziedzinie objętej przedmiotem opiniowania.

Wskazać należy także, iż strony niniejszego postępowania podważały kompetencji biegłego i nie kwestionowały treści złożonej przez niego opinii.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki B. G. oraz pozwanego A. W. mając na względzie, iż były one spójne, logiczne i rzeczowe, a ponadto wzajemnie się pokrywały, jak również znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w toku niniejszego postępowania.

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie bezspornym był fakt powstania szkody w lokalu mieszkalnym powódki, przy czym była to konsekwencja zalania wywołanego spływem wody z mieszkania pozwanego.

Spornym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie była odpowiedzialność pozwanego za skutki dwóch zdarzeń wywołujących szkodę (z dnia 12 lipca 2013 r. oraz z początku września 2013 r.), a także wysokość powstałej w ten sposób szkody.

W przedmiotowej sprawie odpowiedzialność pozwanego za skutki obu tych zdarzeń opiera się o zasadę winy wyrażoną w treści art. 415 k.c.

Nie ulega wątpliwości, iż podstawy odpowiedzialności pozwanego nie może stanowić przepis art. 433 k.c. przewidujący, iż za szkodę wyrządzoną wyrzuceniem, wylaniem lub spadnięciem jakiegokolwiek przedmiotu z pomieszczenia jest odpowiedzialny ten, kto pomieszczenie zajmuje, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą zajmujący pomieszczenie nie ponosi odpowiedzialności i której działaniu nie mógł zapobiec.

Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą przesłanką odpowiedzialności z art. 433 k.c. jest okoliczność, by wyrzucenie, wylanie lub spadnięcie nastąpiło poza obręb budynku, w konsekwencji czego przepis ten nie stanowi podstawy odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną wylaniem wody w budynku z lokalu do innego lokalu (por. m.in. wyrok SN z dnia 05 marca 2002 r., sygn. (...)

W świetle art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przez winę rozumie się naganną decyzję człowieka, odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu (dotyczy to także zaniechania). Istotą pojęcia winy jest więc możliwość postawienia sprawcy zarzutu niewłaściwego zachowania się. W orzecznictwie przyjmuje się, że na podstawie prawa cywilnego winę można przypisać podmiotowi prawa, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego (tzw. zarzucalność postępowania) – por. wyrok SN z dnia 26 września 2003 r., IV CK 32/2002, niepubl. Art. 415 k.c. nie przewiduje odpowiedzialności za sam skutek, jak ma to miejsce w przypadku odpowiedzialności opartej na zasadzie ryzyka, lub słuszności.

W ocenie Sądu pozwany ponosi winę za skutki zalania mieszkania powódki w dniu 12 lipca 2013 r. Wskazać bowiem należy, iż w czasie, gdy doszło do awarii, tj. pęknięcia wężyka odprowadzającego wodę do filtra lodówki, pozwany przebywał na kilkudniowym wyjeździe, przy czym przed wyjazdem nie zakręcił dopływu wody do lokalu mieszkalnego. Jednocześnie pozwany miał świadomość, iż powinien był przed wyjazdem taką czynność przeprowadzić, skoro zeznał, iż zawsze przed wyjazdem na dłuższy okres dopływ wody zakręcał, przy czym zapomniał tego zrobić przed wyjazdem przypadającym w okresie wystąpienia szkody. Zdaniem Sądu okoliczność ta pozostaje w bezpośrednim związku z powstaniem szkody, a skoro jest nadto zawiniona przez pozwanego, Sąd uznał jego odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 12 lipca 2013 r.

Ponadto, w ocenie Sądu, zostały spełnione przesłanki do przypisania pozwanemu odpowiedzialności także za skutki zdarzenia z początku września 2013 r., gdy doszło do powtórnego zalania mieszkania powódki, co było spowodowane pracami remontowymi przeprowadzanymi w jego lokalu mieszkalnym.

Zważyć bowiem należy, iż również i w tym zakresie pozwany odpowiada na zasadzie winy określonej w art. 415 k.c.

Brak było bowiem podstaw do rozważania odpowiedzialności pozwanego na zasadzie ryzyka wyrażonej w art. 429 k.c.

Zgodnie z tym przepisem kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności.

W przedmiotowej sprawie pozwany wskazał, iż prace remontowe przeprowadzane na początku września 2013 r. w jego lokalu mieszkalnym były powierzone „fachowcowi”. Z drugiej jednak strony pozwany w swych zeznaniach nie wskazał żadnych danych pozwalających na bliższe zindywidualizwanie osoby wykonującej remont. Nie jest więc znany zawodowy zakres działań osoby wykonującej remont, okoliczność, czy faktycznie osoba ta zawodowo zajmuje się przeprowadzeniem remontów

Ustawodawca w art. 429 k.c. umożliwił zwolnienie się powierzającego od odpowiedzialności m.in. poprzez wykazanie, że odkreślona czynność, przy wykonywaniu której doszło do wyrządzenia szkody, została powierzona profesjonaliście, a więc „osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności”. Chodzi w tym przypadku o jakąkolwiek osobę prawną, fizyczną czy jednostkę organizacyjną, prowadzącą zawodowo działalność określonego rodzaju, nawet jeżeli nie ma ona charakteru działalności gospodarczej. Dla zwolnienia osoby zlecającej wykonanie czynności z odpowiedzialności istotne są zatem dwa fakty: zawodowy charakter działalności wykonawcy oraz przynależenie zleconej czynności do zakresu tej działalności ((...)

W przedmiotowej sprawie pozwany ani interwenient uboczny w żaden sposób nie wykazał, aby powierzył przeprowadzenie prac remontowych osobie zajmującej się w sposób zawodowy działalnością w tym zakresie. Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (orzeczenie SN z 28.04.1975 r., sygn. akt III CRN 26/75).

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż w tym wypadku pozwany będzie odpowiadał na zasadzie winy określonej w art. 415 k.c., mając na względzie, iż do powtórnego zalania mieszkania powódki doszło w wyniku nieusunięcia zalegającej na folii pod podłogą wody, co było działaniem zawinionym, pozostającym w bezpośrednim związku przyczynowym z powstaniem szkody.

Dlatego też w ocenie Sądu pozwany odpowiada za skutki zalania lokalu mieszkalnego powódki w dniu 12 lipca 2013 r. oraz na początku września 2013 r.

Wysokość poniesionej przez powódkę szkody została określona na podstawie złożonej w niniejszym postępowaniu opinii biegłego na kwotę 1.251,43 zł.

Mając na względzie powyższe okoliczności faktyczne i prawne, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.251,43 zł, o czym orzeczono na podstawie art. 415 k.c. w pkt I wyroku.

Mając na względzie, iż żądanie pozwu przewyższało ustaloną w niniejszym postępowaniu wysokość szkody, Sąd w pozostałym zakresie powództwo oddalił, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt III i IV wyroku.

Koszty procesu w zakresie rozliczeń pomiędzy powódką a pozwanym zostały stosunkowo rozdzielone, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c. Mając na uwadze, iż powódka wygrała sprawę w 61%, a pozwany w pozostałym zakresie, Sąd zobowiązał powódkę oraz pozwanego do zwrotu kosztów procesu stronie przeciwnej, w takim stosunku, w jakim strona ta wygrała proces. Mając na uwadze, iż pozwany nie poniósł żadnych kosztów postępowania w niniejszej sprawie, natomiast powódka poniosła opłatę sądową od pozwu w kwocie 103 zł, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 62,83 zł (61% z 103 zł), o czym orzeczono w pkt III wyroku.

Sąd odstąpił od obciążania stron kosztami postępowania w pozostałym zakresie na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z zasadą słuszności.

W ocenie Sądu bowiem brak jest podstaw do zasądzania zwrotu kosztów procesu na rzecz interwenienta ubocznego w sytuacji, gdy bezpośrednią przyczyną wytoczenia powództwa oraz w ślad za tym, przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, była odmowa uznania przez interwenienta ubocznego swojej odpowiedzialności co do zasady za skutki zdarzenia wywołującego zgłoszoną przez powódkę szkodę. W szczególności podkreślenia wymaga fakt, iż stanowisko interwenienta ubocznego wyrażane na etapie postępowania przedsądowego oraz w toku procesu nie znalazło uznania w ocenie Sądu. Spór sądowy nie rozpocząłby się, gdyby stanowisko interwenienta ubocznego nie było błędne co do zasady odpowiedzialności pozwanego. Wskazać należy, iż pozwany swej odpowiedzialności nie kwestionował, sama zaś powódka nie kwestionowała także ustalonej przez biegłego wysokości poniesionej szkody. Wysokość szkody ustalona przez biegłego była w istocie niższa niż wysokość ustalona przed procesem przez interwenienta. Zasadnie można więc przyjąć, iż gdyby interwenient uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, nie doszłoby do wszczęcia niniejszego postępowania, a tym samym nie powstałyby związane z tym procesem koszty. Nie było wiec podstaw do obciążania powódki jakimikolwiek kosztami procesu z jednej strony z uwagi na treść art. 102 k.p.c. , a z drugiej – z uwagi na art. 107 k.p.c. , który wskazuje jedynie na możliwość, a nie obowiązek, zasądzenia kosztów interwencji na rzecz interwenienta ubocznego. Wskazane powyżej okoliczności sprawy uzasadniają zaś nieprzyznawanie kosztów procesu na rzecz interwenienta.

Sąd nie widział również podstaw do obciążania pozwanego kosztami sporządzenia opinii biegłego z uwagi na fakt, iż pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności co do wysokości uznanie odpowiedzialności pozwanego.

Obowiązujące przepisy nie dają również podstaw do zasądzania kosztów sporządzenia opinii od interwenienta ubocznego niebędącego stroną postępowania sensu stricto.