Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Urszula Minga-Głuszcz

Protokolant: Justyna Przełomiec

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2019 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko L. P., H. P. i W. P.

o eksmisję

1.  nakazuje pozwanym L. P. i W. P. aby opróżniły i opuściły lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ul. (...) i wydały go powodowi;

2.  oddala powództwo w stosunku do pozwanego H. P.;

3.  ustala, iż pozwanym L. P. i W. P. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

4.  zasądza od pozwanych L. P. i W. P. solidarnie na rzecz powoda (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W. kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 175/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Państwowe Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o nakazanie pozwanym L. P., H. P. i W. P. opuszczenie i opróżnienie oraz wydanie mu lokalu nr (...) położonego przy ulicy (...) w G. oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż jest właścicielem wskazanego wyżej lokalu mieszkalnego. Od 20 lipca 1992 r. najemcą tego lokalu jest pozwana L. P., z którą zamieszkują pozostali pozwani: mąż H. P. i córka W. P.. Powód pismem z 20 października 2009 r. wypowiedział umowę najmu z uwagi na niewywiązanie się przez pozwanych z obowiązku zapłaty czynszu i innych opłat w wysokości co najmniej za trzy pełne okresy płatności.

Pozwana L. P. w odpowiedzi na pozew wyjaśniła, że obecnie w lokalu przy ul. (...) w G. zamieszkuje tylko ona wraz z córką W. P., która jeszcze się uczy, zaś pozwany H. P. wyprowadził się z niego 10 lat temu. Pozwana wskazała, że na bieżąco spłaca zadłużenie za lokal oraz czynsz, ale osiąga dochody w kwocie 1.700 zł, część jej wynagrodzenia jest zajęta przez komornika oraz nie otrzymuje od męża pełnej kwoty alimentów.

Gmina M. G. zgłosiła interwencję uboczną po stronie powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Państwowe S.A. z siedzibą w W. (dalej jako: (...) S.A.) jest właścicielem lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w G.. Lokal ten składa się z 4 pokoi o powierzchni użytkowej(...) m ².

(bezsporne, nadto dowód: wydruk z księgi wieczystej nr (...) – k. 12-30; umowa najmu z 20 lipca 1992 r. – k. 31-35)

W dniu 20 lipca 1992 r. Północna Dyrekcja Kolei Państwowych w G. (poprzednik prawny (...) S.A.) zawarła z L. P. umowę najmu mieszkania zakładowego znajdującego się przy ul. (...) w G.. Zgodnie z tą umową L. P. była zobowiązana do opłacania co miesiąc czynszu w wysokości 109.140 tzw. starych złotych i pozostałych opłat związanych z korzystaniem z lokalu.

(bezsporne, nadto dowód: umowa najmu z 20 lipca 1992 r. – k. 31-35; zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132)

L. P. mieszkała w lokalu przy ul. (...) w G. wraz z mężem H. P. i trójką dzieci, w tym W. P. urodzoną w (...) r..

(dowód: zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132; zeznania pozwanego H. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 130 i 132; zeznania pozwanej W. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z dnia 29 października 2019 r., k. 130 i 132)

L. P. i H. P. nie opłacali czynszu i pozostałych opłat w należytej wysokości. W związku z tym (...) S.A. skierowało przeciwko nim pozwy o zapłatę uzyskując prawomocne nakazy zapłaty.

(bezsporne, nadto dowód: pismo (...) S.A. z 22 lipca 2009 r. – k. 40)

W 2008 r. H. P. wyprowadził się z lokalu przy ul. (...) w G., ale zarówno on, jak i L. P. nie zgłosili tego (...) S.A.

(dowód: zeznania pozwanego H. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., 130 i 132)

Na dzień 30 czerwca 2009 r. zadłużenie z tytułu korzystania z lokalu przy ul. (...) w G. wynosiło 27.938,53 zł wraz z odsetkami.

(bezsporne, nadto dowód: pismo (...) S.A. z 22 lipca 2009 r. – k. 40; zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132; zeznania pozwanego H. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132)

Pismem z dnia 22 lipca 2009 r. (...) S.A. wezwało L. P. do spłaty zadłużenia z tytułu korzystania z lokalu przy ul. (...) w G. wyznaczając termin miesiąca od dnia otrzymania wezwania uprzedzając, że w przypadku braku spłaty umowa najmu zostanie wypowiedziana.

L. P. odebrała to pismo w dniu 4 sierpnia 2009 r., ale nie spłaciła zadłużenia.

(bezsporne, nadto dowód: pismo (...) S.A. z 22 lipca 2009 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 40-41; zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132)

Pismem z dnia 12 października 2009 r. (...) S.A. wypowiedziało umowę najmu lokalu przy ul. (...) w G. ze skutkiem na dzień 30 listopada 2009 r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano zwłokę najemcy z zapłatą czynszu za co najmniej trzy pełne okresy płatności.

L. P. odebrała to pismo w dniu 29 października 2009 r.

(bezsporne, nadto dowód: pismo (...) S.A. z 12 października 2009 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 42-43; zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132)

Od dnia 1 grudnia 2009 r. (...) S.A. nalicza L. P. odszkodowanie z tytułu korzystania bez tytułu prawnego z lokalu przy ul. (...) w G. w kwocie ponad 1.000 zł.

Obecnie z tytułu korzystania z tego lokalu L. P. uiszcza na rzecz (...) S.A. co miesiąc 800 zł, ale jej zadłużenie na dzień 12 sierpnia 2019 r. wynosiło 130.708,42 zł.

(bezsporne, nadto dowód: pisma (...) S.A. z 25 stycznia 2019 r., 12 października 2009 r. i 6 stycznia 2010 r. wraz z potwierdzeniami odbioru – k. 35, 42-43 i 44-45; wykaz sald z 12 sierpnia 2019 r. – k. 115; zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132)

Obecnie w lokalu przy ul. (...) w G. mieszka L. P. i jej córka W. P..

(dowód: zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132; zeznania pozwanej W. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 130 i 132)

L. P. ma 53 lata. Pracuje na stanowisku nastawniczego w (...) S.A. z wynagrodzeniem w kwocie ponad 4.000 zł brutto, z czego około 1.200 zł – 1.400 zł jest przedmiotem zajęcia komorniczego, dlatego uzyskuje ona dochód netto w wysokości około 1.700 zł. Obecnie L. P. otrzymuje od H. P. alimenty na dzieci w wysokości 550 zł. L. P. i H. P. są w separacji od kilkunastu lat. Obecnie L. P. nie pobiera żadnych świadczeń, a w latach 2004-2011 otrzymywała zasiłek rodzinny wraz z dodatkami, dodatek z tytułu samotnego wychowania dziecka, zaliczkę alimentacyjną oraz świadczenia z funduszu alimentacyjnego. W przeszłości zawarła porozumienie z (...) S.A. w sprawie rozłożenia na raty zadłużenia z tytułu korzystania z lokalu przy ul. (...) w G., ale ostatecznie nie wywiązała się z tego porozumienia, ponieważ H. P. nie płacił jej alimentów na dzieci. Po tym czasie L. P. nie szukała porozumienia z (...) S.A. w sprawie spłaty zadłużenia.

W. P. ma 21 lat. Obecnie nie uczy się ani nie pracuje, choć w przeszłości pracowała. Od 3 lipca 2019 r. jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku, ale nie pobiera żadnych świadczeń. W. P. nie próbowała porozumieć się z (...) S.A. w sprawie spłaty zadłużenia z tytułu korzystania z lokalu przy ul. (...) w G. ani nie reagowała na otrzymywane wezwania do zapłaty i do opuszczenia lokalu.

H. P. ma (...)lat. Obecnie pracuje, ale około 60 % jego wynagrodzenia jest zajęte przez komornika, ponieważ posiada on zadłużenie z tytułu alimentów na trójkę dzieci w łącznej kwocie ponad 130.000 zł. H. P. nie pobiera żadnych świadczeń z pomocy społecznej i nie ma uprawnień emerytalnych. H. P. wynajmuje mieszkanie płacąc czynsz w kwocie 1.300 zł, ale jest nadal zameldowany w lokalu przy ul. (...) w G..

L. P., W. P. i H. P. nie mają tytułu prawnego do innego lokalu.

(dowód: zaświadczenie o zarobkach – k. 74-75 i 106-108; zaświadczenie Prezydenta Miasta G. z 20 września 2018 r. – k. 39; pismo Prezydenta Miasta G. z 13 października 2017 r. – k. 39; pismo Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G. z 3 kwietnia 2019 r. – k. 62; pismo (...) Centrum (...) z 9 kwietnia 2019 r. wraz z załączonym zaświadczeniem – k. 68-72; decyzja Prezydenta Miasta G. z 3 lipca 2019 r. – k. 104; informacja komornika sądowego o stanie zaległości w sprawie egzekucyjnej – k. 105; pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 13 sierpnia 2019 r. – k. 101-126; zeznania pozwanej L. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 129-130 i 132; zeznania pozwanej W. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z dnia 29 października 2019 r., k. 130 i 132; zeznania pozwanego H. P. – protokół elektroniczny z rozprawy z 29 października 2019 r., k. 130 i 132)

Sąd zważył, co następuje:

W sprawie bezsporna była większość faktów mających znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, tj., że: pozwana L. P. od 1992 r. była najemcą lokalu powoda przy ul. (...) w G., pozwani nie płacili czynszu i innych opłat związanych z korzystaniem z tego lokalu w pełnej wysokości, po ich stronie powstały zaległości znacznie przekraczające należności za trzy pełne okresy płatności, powód uzyskał przeciwko pozwanej L. P. i H. P. kilka prawomocnych nakazów zapłaty obejmujących część zadłużenia z tytułu korzystania z lokalu, w 2009 r. powód bezskutecznie wezwał pozwanych do spłaty zadłużenia uprzedzając ich o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu, a następnie ją wypowiedział, a także że pozwane L. P. i W. P. nadal zamieszkują w lokalu powoda, zaś zadłużenie z tytułu korzystania z niego wynosi obecnie ponad 130.000 zł. Ponadto, te fakty znalazły również potwierdzenie w wiarygodnych dowodach z dokumentów w postaci: umowy najmu, pism kierowanych przez powoda do pozwanych i wydruku z księgi wieczystej nr (...), a także w zeznaniach pozwanych.

Pozostałe fakty Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań pozwanych. Odnośnie dowodów z dokumentów pod uwagę wzięto m.in. zaświadczenia o zarobkach pozwanej L. P., informacje uzyskane od organów administracji publicznej ( (...) Centrum (...), Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G., Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Prezydenta Miasta G.) oraz informację komornika sądowego o stanie zaległości pozwanego H. P. z tytułu alimentów na dzieci. Dokumenty te były autentyczne i rzetelne, a ich wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd za wiarygodne uznał również zeznania pozwanych L. P., H. P. i W. P., które były spójne oraz korespondowały wzajemnie ze sobą i z dowodami z dokumentów. Z przyczyn wskazanych poniżej Sąd odmówił jedynie wiary zeznaniom W. P. w części w jakiej twierdził ona, że nie może pracować z uwagi na zły stan zdrowia.

Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W niniejszej sprawie pozwane L. P. i W. P. korzystały z lokalu powoda na podstawie umowy najmu zawartej przez pozwaną L. P. w dniu 20 lipca 1992 r., która została wypowiedziana przez powoda pismem z dnia 12 października 2009 r., doręczonym najemczyni w dniu 29 października 2009 r. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako: „ustawa o ochronie praw lokatorów”) (w brzmieniu sprzed dnia 21 kwietnia 2019 r.) jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz w art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów stanowił z kolei, że nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

W niniejszej sprawie było bezspornym, iż powód prawidłowo wypowiedział umowę najmu. Najemczyni została pisemnie uprzedzona o zamiarze wypowiedzenia tej umowy z powodu zalegania przez nią z płatnościami za czas znacznie przekraczający trzy pełne okresy płatności (w dacie poprzedzającej wypowiedzenie umowy zadłużenie wynosiło 27.938,53 zł wraz z odsetkami) oraz nie spłaciła tej zaległości, mimo wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu. Skutkowało to pisemnym wypowiedzeniem umowy najmu, w którym powód należycie określił przyczynę wypowiedzenia jako niespłacenie wspomnianych zaległości. Oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy zostało prawidłowo doręczone pozwanej, dlatego umowa najmu uległa rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia. Obecnie więc pozwane L. P. i W. P. władają lokalem powoda bez tytułu prawnego, dlatego są zobowiązane do jego opuszczenia, opróżnienia i wydania właścicielowi.

Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 222 § 1 k.c. w pkt 1 wyroku nakazał pozwanym L. P. i W. P., aby opuściły i opróżniły lokal mieszkalny nr (...) położony przy ul. (...) w G. oraz wydały go powodowi (...) S.A.

Powództwo zostało natomiast oddalone w stosunku do pozwanego H. P.. Roszczenie windykacyjne z art. 222 § 1 k.c. może być skutecznie skierowane wyłącznie przeciwko osobie, która narusza prawo własności właściciela. Oznacza to, że w procesie windykacyjnym legitymacja bierna przysługuje osobie, która sprawuje faktyczne władztwo nad rzeczą właściciela. Z zeznań pozwanych wynika, że w lokalu powoda obecnie mieszkają jedynie L. P. i W. P., zaś H. P. wyprowadził się z niego w 2008 r. i aktualnie wynajmuje mieszkanie, a ponadto od kilkunastu lat jest w separacji z L. P.. Zeznania te pośrednio potwierdza treść decyzji Prezydenta Miasta G. z dnia 22 listopada 2018 r. umarzająca postępowanie w sprawie wymeldowania pozwanego z pobytu stałego z lokalu przy ul. (...) (k. 96), w której wskazano m.in., że L. P. we wniosku o wymeldowanie męża poinformowała m.in., iż nie zamieszkuje on w tym mieszkaniu od ponad 10 lat. Wniosku o niezamieszkiwaniu pozwanego H. P. w lokalu przy ul. (...) w G. nie zmienia fakt, że jest on nadal zameldowany pod tym adresem. Meldunek ma jedynie charakter administracyjny i nie świadczy o fizycznym zamieszkiwaniu i władaniu daną nieruchomością. Poza tym – jak wskazano wyżej - pozwana L. P. podejmowała próby wymeldowania męża spod tego adresu, co potwierdza zeznania pozwanych co do opuszczenia tego mieszkania przez H. P.. Skoro zatem pozwany od 2008 r. nie zamieszkuje w lokalu powoda, to w stosunku do niego powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w pkt 2 wyroku na podstawie art. 222 § 1 k.c. a contrario.

W pkt 3 wyroku Sąd ustalił, iż pozwanym L. P. i W. P. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Na początku należy wskazać, że w dniu 21 kwietnia 2019 r. wszedł w życie art. 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 756), mocą którego dokonano licznych zmian w ustawie o ochronie praw lokatorów. Zgodnie jednak z art. 19 ust. 1 ustawy nowelizacyjnej do postępowań o opróżnienie lokalu wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie art. 2 niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. W uzasadnieniu do projektu powyższej ustawy wskazano, że przepis ten dotyczy „postępowań sądowych o opróżnienie lokalu wszczętych, a niezakończonych orzeczeniem przed dniem wejścia w życie zmian w ustawie o ochronie praw lokatorów” ( (...) sejmowy nr (...)).

W niniejszej sprawie pozew został wniesiony w dniu 31 stycznia 2019 r. (k. 47), a więc przed wspomnianą zmianą przepisów, co oznacza, że rozstrzygając w przedmiocie uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego należało zastosować przepisy ustawy o ochronie praw lokatorów w brzmieniu sprzed dnia 21 kwietnia 2019 r.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów stanowi natomiast, że Sąd badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów określa z kolei katalog osób, wobec których Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. W katalogu tym ustawa wymienia: kobietę w ciąży (pkt 1), małoletniego, osobę niepełnosprawną w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 511) lub ubezwłasnowolnionego oraz osobę sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałą (pkt 2), obłożnie chorego (pkt 3), emeryta lub rencistę spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej (pkt 4), osobę posiadającej status bezrobotnego (pkt 5) oraz osobę spełniającą przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały (pkt 6), chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Zgodnie zaś z art. 14 ust. 7 ustawy o ochronie praw lokatorów przepisu ust. 4 nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, z wyjątkiem osób, które były uprawnione do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z towarzystwem budownictwa społecznego.

Lokal zajmowany przez pozwane stanowi własność powoda, a więc nie należy do publicznego zasobu mieszkaniowego. Ponadto pozwanych nie łączy stosunek prawny ze spółdzielnią mieszkaniową ani z towarzystwem budownictwa społecznego. W rezultacie, nie ma zastosowania art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów zawierający katalog osób, wobec których Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokal socjalnego. W szczególności nie ma żadnego znaczenia fakt, iż W. P. trzy miesiące po otrzymaniu odpisu pozwu została zarejestrowana jako bezrobotna. Orzekając o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego należało więc zastosować art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu przez pozwane oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

W ocenie Sądu całokształt sytuacji pozwanych nie przemawia za przyznaniem im uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. L. P. i W. P. od lat nie wywiązują się z obowiązku ponoszenia kosztów utrzymania lokalu, w którym zamieszkują, co doprowadziło do powstania bardzo dużego zadłużenia wynoszącego obecnie ponad 130.000 zł, czego konsekwencją było wszczęcie przez powoda kilku postępowań o zapłatę i uzyskanie przez niego prawomocnych tytułów wykonawczych. Ponadto, mimo że wypowiedzenie umowy nastąpiło ponad 10 lat temu, pozwana L. P. tylko raz podjęła próbę porozumienia się z powodem w przedmiocie rozłożenia zadłużenia na raty, ale nie wywiązała się z poczynionych uzgodnień z uwagi na konieczność samodzielnego utrzymania trójki dzieci i brak alimentów od męża. Obecnie jednak pozwana prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wyłącznie z pełnoletnią córką i otrzymuje alimenty od męża w kwocie 550 zł. Nie było więc przeszkód, aby obie pozwane ponownie spróbowały znaleźć porozumienie z powodem i wspólnymi siłami zaczęły spłacać zadłużenie. Szczególnie krytycznie należy ocenić fakt, że pozwana W. P. nie pracuje ani nie uczy się, mimo młodego wieku (21 lat) i braku ku temu przeciwskazań. Pozwana na rozprawie w dniu 29 października 2019 r. zeznała, że na pracę nie pozwala jej stan zdrowia, przy czym odmówiła odpowiedzi na pytania dotyczące schorzeń, na które choruje oraz przyznała, że w przeszłości pracowała. Z zeznań W. P. oraz z informacji od organów administracji publicznej wynika jednocześnie, że pozwana nie pobiera żadnych świadczeń związanych ze swoim stanem zdrowia ani nie została uznana za osobę niepełnosprawną bądź niezdolną do pracy, co podważa rzetelność jej wyjaśnień w zakresie niemożności podjęcia pracy. W tej części jej zeznania należało zatem uznać za niewiarygodne, co prowadzi do wniosku, że brak zatrudnienia pozwanej - mimo odpowiedniego wieku i stanu zdrowia - jest jedynie konsekwencją jej własnej decyzji. Gdyby pozwana W. P. podjęła pracę to uzyskałaby dochód równy co najmniej płacy minimalnej, co w zasadzie podwoiłoby dochody gospodarstwa domowego prowadzonego przez pozwane. Należy również zauważyć, że pozwane mieszkają w lokalu składającym się z czterech pokoi o łącznej powierzchni użytkowej 53,50 m ². Na rynku nieruchomości, na którym zamieszkują, mogą więc one bez problemu znaleźć mniejszy lokal, którego utrzymanie będzie tańsze i znajdujące się w zasięgu ich możliwości.

Z tych przyczyn Sąd w pkt 3 wyroku na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów a contrario orzekł, że pozwanym nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

O kosztach procesu orzeczono w pkt 4 wyroku zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. oraz zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Powództwo zostało w całości uwzględnione w stosunku do pozwanych L. P. i W. P., dlatego są one zobowiązane solidarnie zwrócić powodowi całość poniesionych przez niego kosztów procesu w wysokości 440 zł, na którą składały się: opłata od pozwu w kwocie 200 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł (zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) L. P. (...)

3.  (...)

G.,(...)