Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku Wydział I Cywilny

Sekcja ds. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: (...) P. S.

Protokolant: Natalia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2019 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B.

przeciwko pozwanej E. U.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej E. U. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. 3.621,87 zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia jeden złotych osiemdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 4 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 1.017 zł (tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I 1 C 2226/18 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 6 lutego 2018 r. powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. U. kwoty 3.621,87 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 4 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż roszczenie swe opiera na podpisanym przez pozwaną wekslu, zobowiązującym do zapłaty na rzecz powoda 3.621,87 zł, której to kwoty pozwana dobrowolnie nie zapłaciła.

(pozew, k. 5-6v)

Sad stwierdził brak podstaw do rozpoznania sprawy w postępowaniu nakazowym. Wydanym dnia 29 sierpnia 2018 r. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Od przedmiotowego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, zaskarżając go w całości i podnosząc zarzuty nieudowodnienia roszczenia co do zasady i co do wysokości oraz braku legitymacji procesowej powoda. W uzasadnieniu stanowiska pozwana podniosła, że powód wypełnił weksel wbrew zawartej ustnie deklaracji wekslowej, czyli pomimo nieistnienia zobowiązania podstawowego. Pozwana nie przypomina sobie by zawierała umowę pożyczkową z powodem, jak również aby miała wobec powoda jakiekolwiek zaległości. W przypadku natomiast wykazania zawarcia umowy pozwana podniosła, że jej zdaniem nie była ona skutecznie wypowiedziana. Pozwana nie otrzymała też wezwania do wykupienia weksla. Dodała również, że w przypadku przedstawienia przez powoda umowy, na podstawie której wypełniony został weksel, Sąd z urzędu powinien dokonać kontroli abuzywności klauzul umownych.

(nakaz zapłaty, k 15; sprzeciw, k. 20-24)

Pismem z dnia 28 listopada 2018 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, wskazując iż przedmiotowy weksel został wystawiony jako weksel gwarancyjny zabezpieczający zawartą między powodem a pozwaną dnia 23 listopada 2016 r. umowę pożyczki nr (...). W wykonaniu umowy pozwanej wypłacona została kwota 2.250 zł. Pozwana zalegała z płatnością rat za październik i listopad 2017 r., wobec czego powodowa spółka pismem z dnia 6 listopada 2017 r. wezwała ją do spłaty należności pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Wobec bezskuteczności wezwania umowa została wypowiedziana w oparciu o jej pkt 8.1a pismem doręczonym pozwanej 22 grudnia 2017 r. Pozwana do dnia wypowiedzenia umowy wpłaciła na rzecz powódki kwotę 1.209 zł. Powódka miała więc roszczenie o zapłatę kwot stanowiących sumę niespłaconych rat pożyczki oraz odsetek za opóźnienie spłat poszczególnych rat. Całkowity koszt pożyczki wynosił 2.574 zł i na tę kwotę składały się: opłata przygotowawcza w wysokości 129 zł, prowizja w wysokości 1.303 zł, cen „Twoje pakietu” w wysokości 800 zł oraz odsetki umowne w wysokości 342 zł. Pożyczka była oprocentowana według stałej stopy oprocentowania w wysokości 9,38%, które to oprocentowanie mieści się w ramach maksymalnej wysokości odsetek w skali roku. Pozostałe koszty nie przekraczały limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu określonych w ustawie o kredycie konsumenckim.

(pismo powoda, k. 31-34)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 23 listopada 2016 r. powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. (pożyczkodawca) zawarł z pozwaną E. U. (pożyczkobiorcą) umowę pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 2.250 zł na okres 36 miesięcy. Pożyczka została oprocentowana według stałej stopy oprocentowania równej 9,38% w skali roku (pkt 1.2 umowy). Pozwana zobowiązała się nadto do zapłaty na rzecz powoda opłaty przygotowawczej w wysokości 129 zł (pkt 1.4a umowy), prowizji w wysokości 1.303 zł (pkt 1.4b umowy) oraz 800 zł tytułem wynagrodzenia za przyznanie (...) – dodatkowych uprawnień związanych z umową pożyczki (pkt 1.4c umowy). W ramach usługi (...) pożyczkobiorca uzyskiwał prawo do jednorazowego odroczenia lub obniżenia wysokości rat, przyspieszenia wypłaty kwoty pożyczki oraz do otrzymywania pakietu powiadomień SMS (pkt 15 umowy). Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 4.824 zł, zaś miesięczna rata 134 zł zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik nr 1 do umowy. W przypadku nieterminowej spłaty rat lub innych kwot wynikających z umowy, powód naliczać mógł odsetki za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (pkt 4.1 umowy). Pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę m.in. w przypadku gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do spłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pożyczkodawca zobowiązany był do zachowania 30-dniowego okresu wypowiedzenia warunków umowy,

( dowód: umowa pożyczki, k. 35-39, harmonogram spłat, k. 40)

Jako zabezpieczenie pełnej spłaty zadłużenia w uzgodnionym terminie, pozwana wystawiła weksel in blanco (załącznik nr 2 do umowy) i deklarację wekslową (załącznik nr 3 do umowy). W treści deklaracji pozwana upoważniła powoda do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą jej zadłużeniu wobec powoda, wynikającemu z przedmiotowej umowy pożyczki, w przypadku gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu jej do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

( dowody: deklaracja wekslowa, k. 41; weksel, k. 4)

Tytułem spłaty rat umowy pożyczki pozwana zapłaciła 9 rat po 134 zł oraz kwotę 3 zł, tj. łącznie kwotę 1.209 zł.

( dowód: karta klienta z listą płatności, k. 42-43)

Pismem z dnia 6 listopada 2017 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 265 zł tytułem zaległych rat pożyczki, w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma. Pismo doręczono pozwanej dnia 13 listopada 2017 r.

( dowody: pismo „ostateczne wezwanie do zapłaty”, k. 44; wyciąg z książki nadawczej powoda, k. 46-47; wydruk ze strony internetowej „śledzenie przesyłek”, k. 48-49)

Pismem z dnia 4 grudnia 2017 r. powód wypowiedział umowę pożyczki i wezwał pozwaną do wykupu weksla w terminie 30 dni. Pismo doręczono pozwanej dnia 22 grudnia 2017 r.

( dowody: pismo „wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla”, k.504; wyciąg z książki nadawczej powoda, k. 51-53; wydruk ze strony internetowej „śledzenie przesyłek”, k. 54-55)

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły dokumenty przedłożone przez strony, niekwestionowane co do swej autentyczności i wiarygodności w toku sprawy i niebudzące w tym zakresie wątpliwości Sądu.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 3.621,87 zł z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 4 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Dochodzona pozwem należność wynikała z weksla in blanco, wypełnionego przez powoda na podstawie deklaracji wekslowej, podpisanej przez pozwaną jako zabezpieczenie roszczeń wynikających z umowy pożyczki. Treść deklaracji wekslowej uprawniała powoda do wypełnienia weksla na kwotę pozostałą do spłaty w przypadku opóźnienia w płatności pożyczki.

Zgodnie z treścią ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (Dz. U. z 2016 r., poz. 160) weksel własny jest papierem wartościowym sporządzonym w formie ściśle określonej przepisami prawa wekslowego, zawierającym bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy zapłacenia określonej sumy pieniężnej we wskazanym miejscu i czasie, stwarzającym bezwarunkową odpowiedzialność osób na nim podpisanych. Nie ulega wątpliwości, że weksel in blanco stanowić może środek zabezpieczenia wierzytelności wynikających z rozmaitych stosunków prawnych. Wystawienie, wręczenie i wypełnienie zgodnie z zawartym porozumieniem lub deklaracją wekslową prowadzi zaś do powstania samodzielnego, abstrakcyjnego zobowiązania wekslowego wystawcy. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2016 r. (sygn. akt V CSK 314/15), dochodząc wierzytelności wekslowej, wierzyciel nie musi wykazywać podstawy prawnej zobowiązania, może powołać się tylko na treść weksla. Zobowiązanie wekslowe, jako zobowiązanie abstrakcyjne, jest oderwane od istniejącego między stronami stosunku podstawowego.

Niewątpliwym jest, że na skutek podniesionych przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutów spór pomiędzy stronami przeniósł się ze stosunku prawa wekslowego na płaszczyznę stosunku prawa cywilnego, czyli na stosunek podstawowy, a mianowicie umowę pożyczki. Oznacza to, że strony mogą wówczas powoływać się na podstawy faktyczne i prawne wynikające z łączącego je stosunku prawnego, który jest źródłem dochodzonego roszczenia cywilnoprawnego, nawet jeśli okaże się, że roszczenie wekslowe nie istnieje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 48/97 z glosą aprobującą A. Szpunara Przegląd Sądowy 1998 r. nr 4 poz. 100 oraz glosa A. Szpunara do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 1994 r., w sprawie III CZP 75/94, OSP 1995 r. nr 2 poz. 33).

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie. Argumenty podniesione przez stronę pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty okazały się bezzasadne. Twierdzenia pozwanej nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Powód przedkładając umowę pożyczki oraz dowody doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy udowodnił w całości dochodzone roszczenie. Pozwana nie wykazała z kolei, by spełniła świadczenie pieniężne dochodzone przez powoda.

Z przedłożonej przez powoda deklaracji wekslowej (stanowiącej załącznik nr 3 do umowy pożyczki) wynika, iż powód uprawniony był do uzupełnienia weksla na sumę odpowiadającą zadłużeniu pozwanej w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Zgodnie zaś z treścią przedstawionego przez powoda rozliczenia płatności wynika, iż pozwana zaprzestała spłacania kolejnych rat pożyczki po dniu 29 sierpnia 2017 r. (k. 43). Wezwanie do zapłaty doręczono pozwanej 13 listopada 2017 r. Pozwana nie uregulowała zaległych należności w siedmiodniowym terminie, a powód wypełnił weksel dnia 24 listopada 2018 r. na kwotę 3.621,87 zł, odpowiadającą całkowitej kwocie do zapłaty oznaczonej w umowie pożyczki (4.824 zł) pomniejszonej o sumę dokonanych spłat (1209 zł) i powiększonej o przewidziane w umowie odsetki za opóźnienie w płatności zaległych rat (6,87 zł). Stwierdzić zatem należy, iż sposób wypełnienia weksla przez pozwanego nie budzi wątpliwości, zaś zarzuty podniesione przez pozwaną pozbawione były podstaw. Powód wykazał bowiem, że doszło do zawarcia, a następnie skutecznego wypowiedzenie umowy pożyczki na skutek braku płatności jej wymagalnych rat.

Nie zasługiwały również na uwzględnienie zarzuty pozwanej związane z zastosowaniem przez powoda niedozwolonych klauzul umownych. Zgodnie z treścią przepisu art. 385 ¹ § 1 k.c. do uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowania go z praktyki stosowania, konieczne jest stwierdzenie łącznego występowania czterech przesłanek, zgodnie z którymi: 1) postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, 2) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki stron pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami, 3) powyższe prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta, 4) postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron.

Za nieuzgodnione indywidualnie ustawodawca określił te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385 ¹ § 3 k.c.). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 385 ¹ § 4 k.c.). Powód okoliczności tej nie wykazał. Specyfika sposobu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki zarazem jednoznacznie wskazuje na brak rzeczywistego wpływu konsumenta na jej treść.

Przez "dobre obyczaje" w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. W swoim orzecznictwie zarówno Sąd Najwyższy, jak i sądy powszechne przyjmują, że za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy w pierwszej kolejności uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową stron, zaś "rażące naruszenie interesów konsumenta" polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04. Pr. Bankowe 2006/3/8/). Działanie wbrew "dobrym obyczajom" w rozumieniu powołanego wyżej przepisu w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są zatem np. działania wykorzystujące niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Jeżeli chodzi o rażące naruszenie interesów konsumenta to przyjmuje się, że występuje ono wówczas, jeżeli postanowienie umowne poważnie, znacząco odbiega od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że umowa pożyczki zawarta została między przedsiębiorcą a konsumentem, a zatem zastosowanie znajdują do niej przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2018 r., poz. 993; dalej: u.k.k.). Ustawa ta definiuje kredyt konsumencki jako kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 1 u.k.k.). Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 1 u.k.k. za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Art. 36a przywołanej ustawy określa maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego wzorem: (...) ≤ (K × 25%) + (K × n/R × 30%) w którym poszczególne symbole oznaczają: (...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu; K – całkowitą kwotę kredytu; n – okres spłaty wyrażony w dniach; R – liczbę dni w roku, przy czym niezależnie od wyniku, koszty kredytu nie mogą przewyższać całkowitej kwoty kredytu (art. 36 ust. 2 u.k.k.). Przez całkowitą kwotę kredytu, zgodnie z art. 5 pkt 7 u.k.k., rozumie się natomiast maksymalną kwotę wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, sumę wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt.

Mając na uwadze, iż całkowita kwota kredytu udzielonego pozwanej wyniosła 2.250 zł i miała być płatna w ciągu 36 miesięcy, uznać należy iż powód uprawniony był do naliczenia kosztów w maksymalnej możliwej wysokości 2.250 zł ( (...) zgodnie z wzorem wyniosła 2.590,50 zł, przy czym podlegała ona obniżeniu do całkowitej kwoty kredytu). P. koszty kredytu wynikające z umowy w łącznej sumie 2.232 zł, składające się z opłaty przygotowawczej (129 zł), prowizji (1.303 zł) i (...) (800 zł) mieściły się zatem w tych granicach.

Zaznaczyć należy przy tym, że ustawodawca wyraźnie dopuścił możliwość ustalenia pozaodsetkowych kosztów kredytu we wskazanej wysokości, a co za tym idzie brak jest podstaw do uznania ich za nadmierne w stopniu świadczącym o ich sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Jednocześnie, w ocenie Sądu, pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego, które mieszczą się w limicie wyznaczonym w ustawie o kredycie konsumenckim wyłączone zostały spod możliwości badania ich abuzywności (por. m.in.: wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z 26 lipca 2018 r., II Ca 171/18, LEX nr 255897: wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 19 czerwca 2018 r., III Ca 686/18, LEX nr 2544276: wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z 5 czerwca 2018 r., II Ca 340/18, LEX nr 2530988: wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 27 kwietnia 2018 r., III Ca 243/18, LEX nr 2544272). Powyższe stanowisko koresponduje z koncepcją racjonalności polskiego ustawodawcy zgodnie, z którą działanie w ramach przepisów prawa nie powinno zostać uznane za kształtujące obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami lub zasadami współżycia społecznego. Nieuprawnione jest twierdzenie, by działanie w ramach jasnych i niebudzących wątpliwości co do ich wykładni przepisów ustawy, służącej nota bene ochronie interesów konsumenta, pozostawało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego czy dobrymi obyczajami.

Jedynie na marginesie zwrócić należy uwagę, że skoro przepisy ustawy pozwalają powodowi na pobieranie tych opłat, na które pozwana się zgodziła i o których była wyraźnie poinformowana, to raczej pozwana postępuje w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, które nakazują dotrzymywać zawartych umów. Z całą pewnością pozaodsetkowe koszty kredytu w przedmiotowej umowie nie były niskie, ale pozwana decydując się na pożyczkę oferowaną w sektorze pozabankowym godziła się na ich poniesienie. Nadto pozwana miała pełną wiedzę o wysokości opłat, które zobowiązana była uiścić, gdyż zostały one precyzyjnie i jednoznacznie wskazane w samej umowie, jak i w załączonym do niej harmonogramie spłat. Konkludując, nie ma więc podstaw, by uznać, że postanowienia umowne stojące w zgodzie z art. 36a u.k.k. i transparentnie przedstawione w treści umowy naruszają istotnie interesy konsumenta i godzą w dobre obyczaje.

Mając powyższe na uwadze, działając na podstawie art. 720 k.c. i art. 353 ¹ k.c., Sąd zasądził od pozwanej E. U. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 3.621,87 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 4 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty. Zasądzona kwota odpowiada całkowitej kwocie do zapłaty oznaczonej w umowie pożyczki (4.824 zł) wraz z odsetkami za opóźnienie w płatności rat (6,87 zł) pomniejszonej o sumę dokonanych spłat (1.209 zł). Rozstrzygnięcie o odsetkach znajduje uzasadnienie w art. 481 § 1 i 2 k.c., ich wysokość wynika z z pkt 4.1 umowy, zaś termin od którego odsetki były należne znajduje uzasadnienie w dacie wypowiedzenia umowy.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie wyrażonej w art. 98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi stronę pozwaną jako przegrywającą sprawę w całości. Na koszty procesu składały się koszty sądowe, tj. opłata sądowa od pozwu w postępowaniu uproszczonym w kwocie 100 zł (art. 28 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika powoda w wysokości 900 zł określone w oparciu o przepis § 3 ust. 2 w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października
2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Sygn. akt I 1 C 2226/18 upr.

ZARZĄDZENIE

Dnia 18 lutego 2019 r.

1.  Odnotować w Repertorium C i kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda;

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 21 dni z z.p.o.

As. SR Piotr Szutenberg