Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Michał Jank

Protokolant: staż Agnieszka Benert - Branicka

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016 w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko C. S. z siedzibą w P. (...) działająca przez swój oddział (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej C. S. z siedzibą w P. (...) działającej przez swój oddział (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powódki M. M. kwotę 4.424,23 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia cztery złote 23/100) wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 8 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 1717/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 marca 2016 r.

Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

M. M. wniosła pozew przeciwko C. S. w P. (...) żądając zapłaty na swoją rzecz kwoty 4.444,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia 8 maja 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 4 kwietnia 2015 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód marki P. (...) nr rej (...) będący własnością poszkodowanych J. Ł. i I. Ł.. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła odszkodowanie w kwocie 7.796,43 zł. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę między kosztami poniesionymi przez J. Ł. i I. Ł., a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela. Powódka wskazała, że zawarto umowę przelewu wierzytelności między nią a poszkodowanymi. Do pozwu dołączono m.in. odpis faktury za naprawę samochodu wraz z kalkulacją oraz cennik wypożyczalni samochodów.

Pozwana C. S. wniosła o oddalenie powództwa wskazując na brak legitymacji czynnej procesowej M. M. z uwagi na niewłaściwie określoną nazwę towarzystwa ubezpieczeniowego jako (...) w umowie cesji wierzytelności. Ponadto wskazała, że faktura stanowi dokument prywatny, a pozwana kwestionuje koszty naprawy jako zawyżone. Podobnie pozwana oceniła żądanie zwrotu kosztów najmu samochodu. Pozwana wniosła również o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 4 kwietnia 2015 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód marki P. (...) nr rej. (...) będący własnością poszkodowanych J. Ł. i I. Ł..

W dniu 7 kwietnia 2014 r. J. Ł. i I. Ł. zawarli z M. M. przelewu wierzytelności względem ubezpieczyciela (...) z tytułu ubezpieczenia OC związane z likwidacją szkody.

(...) to nazwa handlowa ubezpieczyciela C. S. w P. (...). Nazwą tą pozwany posługuje się sporządzając pisma kierowane do klientów, udzielając pełnomocnictw procesowych itd.

/dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 7 kwietnia 2015 r. - k. 12, pełnomocnictwo – k. 51; dokumenty w aktach szkody – k. 53; zeznania świadka J. Ł. – k. 85, zeznania świadka I. Ł. – k. 85/

Naprawa została wykonana w (...) Sp. z o.o. w B. przy uwzględnieniu stawki za robociznę blacharską w wysokości 140 zł/rbg oraz 160 zł/rbg za robociznę lakierniczą. Koszt naprawy samochodu wyniósł 7.310,66 zł (wymiana części oraz usługa blacharsko-lakiernicza).

Poszkodowani wynajęli samochód T. (...) w C. R. M. K. na okres 29 dni, płacąc za dzień 170 zł brutto. Łącznie koszt najmu wyniósł 4.930,00 zł.

Wysokość szkody spowodowanej kolizją, za którą odpowiedzialność ponosi ubezpieczyciel wynosi więc 12.240,66 zł.

/dowód: odpis faktury VAT (...) – k. 18, odpis faktury VAT marża (...) – k. 19, zestawienie stawek stosowanych w 2013 r. przez firmy naprawcze I kategorii – k. 30-31, odpis rachunku nr (...) – k. 33, odpis umowy i cennika najmu samochodów – k. 34-35/

W dniu 7 kwietnia 2015 r. została zgłoszona szkoda ubezpieczycielowi.

(okoliczność bezsporna)

C. S. uznała swoją odpowiedzialność za szkodę z tytułu wiążącego ją ze sprawcą kolizji umowy odpowiedzialności cywilnej i wypłaciła M. M. kwotę 7.796,43 zł (w tym 3.736,43 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu oraz kwotę 4.060,00 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego).

(okoliczności bezsporne)

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie wyżej powołanych dokumentów, a także zeznań świadków J. Ł. i I. Ł..

Stan faktyczny był niesporny co do zakresu uszkodzeń pojazdu, zasadności najmu samochodu w okresie naprawy. Spór koncentrował się na wysokości kosztów naprawy w tym, kosztów zderzaka oraz cen za roboczogodzinę blacharską i lakierniczą, a także ceny najmu samochodu zastępczego. Ponadto pozwana zarzuciła brak legitymacji procesowej czynnej po stornie powódki z uwagi na to, że umowa przelewu wierzytelności nie dotyczy wierzytelności przysługującej względem pozwanej.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. Ł. oraz I. Ł., ponieważ były one zgodne i wskazywały na zamiar stron zawieranej umowy przelewu wierzytelności w oznaczeniu ubezpieczyciela.

Ponadto Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów złożonych przez strony, gdyż żadna z nich ich nie kwestionowała, a Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich mocy dowodowej z urzędu.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z uwagi na jej zbędność dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ powódka wykazała w sposób dostateczny szkodę przedkładając stosowne dokumenty. Ponadto biegły nie byłby w stanie określić, czy części znajdujące się w samochodzie przed kolizją były częściami oryginalnymi, zaś zakres prac nie był kwestionowany przez pozwaną. Podobnie biegły nie mógłby ustalić, czy samochód wcześniej był poddawany naprawom, a jeżeli tak to w jakim zakresie; nadto okoliczność ta nie miałaby dla sprawy znaczenia ze względów wskzanych poniżej. Ustalenie przez biegłego kosztów w przypadku zastosowania zamienników jest pozbawione doniosłości, ponieważ poszkodowany ma prawo do przywrócenia samochodu z zastosowaniem części nowych oryginalnych. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia byłoby również ewentualne ustalenie przez biegłego, jakie były najniższe i najwyższe stawki za najem samochodu T. (...), ponieważ poszkodowany ma prawo wyboru samochodu zastępczego. Nadto ustalanie najniższych i najwyższych stawek za wynajem nie jest w istocie wiadomością o charakterze specjalnym wymagającym udziału biegłego. Sąd zaś sam, w oparciu o własną wiedzę i doświadczenie, ustalił wysokość nieponiesionych kosztów eksploatacji uszkodzonego pojazdu.

Na wstępie należało rozważyć zarzut pozwanej braku legitymacji czynnej powódki z uwagi na złe określenie w umowie ubezpieczyciela jako (...), nie zaś C. S.. Z uwagi na to, że (...) jest nazwą handlową C. S., którą pozwana posługuje się powszechnie, również w korespondencji z powódką, należało uznać, że w istocie umowa cesji dotyczy wierzytelności względem pozwanej, a nie bliżej nieokreślonego podmiotu o nazwie (...). Świadkowie stwierdzili jednoznacznie, że chodzi o wierzytelność z OC sprawcy wypadku. W ocenie Sądu zawarta umowa cesji dostatecznie określa wierzytelność, której dotyczy, ponieważ oprócz wskazania nazwy handlowej pozwanej, zawiera również datę kolizji, dane identyfikujące samochód poszkodowanych, a także numer szkody nadany przez pozwaną. Zgodnie zaś z art. 65 § 2 k.c. w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Nie pozostawia wątpliwości, że przedmiotem przelewu była wierzytelność poszkodowanych względem podmiotu korzystającego z nazwy handlowej (...) czyli C. S.. Tym bardziej więc sama pozwana, posługująca się tą nazwą, nie powinna mieć wątpliwości co do treści umowy.

Podstawą prawną odpowiedzialności strony pozwanej stanowi art. 822 § 1 k.c., z którego wynika, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność za szkodę poniósłby ubezpieczający albo ubezpieczony. Wysokość świadczeń z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego a zatem pozwany ubezpieczyciel odpowiada do wysokości szkody, która była następstwem zdarzenia, za które zgodnie z umową ponosi odpowiedzialność. Z kolei art. 822 § 4 k.c. wynika legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela.

Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, będzie miał zatem art. 361 § 2 k.c. ustanawiający zasadę pełnej kompensacji szkody oraz art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

Powyższe przepisy statuują zasadę pełnej odpowiedzialności pozwanego za zaistniałą szkodę.

Powódka przedstawiła faktury za usługi blacharsko-lakiernicze, części zamienne oraz rachunek za najem samochodu na łączną kwotę 12.240,66 zł. Pozwany nie kwestionował, iż faktycznie zostały wystawione dokumenty o takiej treści, opiewające na takie właśnie koszty.

W wyroku SN z dnia 20 listopada 1970 roku, II CR 425/72 (OSNCP Nr 6/1973, poz. 111) stwierdzono, że w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy". Powyższy pogląd w pełni podziela Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

Zgodnie natomiast z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku (sygn. akt III CZP 32/03, opubl. Monitor Prawniczy 2004/2/81) „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy podkreślił, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych. Co więcej, ceny te mogą odbiegać w odpowiedniej skali od cen stosowanych przez warsztaty naprawcze działające na odpowiednim rynku lokalnym (np. na terenie określonego miasta lub gminy).

Sąd Najwyższy wskazał, iż zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 § 2 KC), poszkodowany będzie mógł domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (ubezpieczyciela) odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Za kategorię "niezbędnych" kosztów naprawy należałoby uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Kosztami "ekonomicznie uzasadnionymi" będą koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku napraw samochodu. Jeżeli nie kwestionuje się bowiem uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy w związku z naprawą indywidualnie oznaczonego pojazdu mechanicznego.

Przyjęcie cen przeciętnych (niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana) dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania nie kompensowałoby w konsekwencji poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte w warsztacie naprawczym były wyższe niż ustalone w określony sposób ceny przeciętne.

Konkludując Sąd Najwyższy podkreślił, że jeżeli poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy samochodu odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku i jednocześnie można te koszty zaliczyć do kategorii niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, ubezpieczyciel nie miałby uzasadnionych podstaw do odmowy wypłaty odszkodowania odpowiadającego wspomnianym kosztom. W rezultacie należałoby przyjąć, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku usług naprawczych.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2004 r. (sygn. IV CK 672/03) orzekł, że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania. Pogląd powyższy uległ zmianie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. III CZP 5/11), w której stwierdzono, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej.

Sąd aprobuje wyżej powołane stanowiska Sądu Najwyższego zarówno co do kosztów naprawy jak i najmu samochodu zastępczego. Wskazać również wymaga, że określając cenę najmu samochodu należy ustalać ją podobnie jak w przypadku kosztów naprawy pojazdu, tzn. z uwzględnieniem cen występujących na lokalnym rynku.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że poszkodowani mieli prawo wyboru warsztatu, a także najmu samochodu zastępczego w cenach obowiązujących na lokalnym rynku.

Powódka wykazała poniesioną szkodę przedstawiając kalkulację szkody, faktury za części i naprawę dokonaną w warsztacie I kategorii, a także rachunek za najem samochodu. W ocenie Sądu przedstawione koszty najmu samochodu nie są zawyżone, podobnie stawki za roboczogodzinę lakierniczą lub blacharską i koszty zastosowanych części zamiennych. Pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do narzucania poszkodowanemu wyboru warsztatu (w tym jego kategorii), w którym dokona naprawy, jak również czy zostaną do naprawy użyte części oryginalne czy tzw. zamienniki. Powódka przedstawiła przy tym cennik warsztatów samochodowych I kategorii, z którego w oczywisty sposób wynika, że stawki zastosowane przez warsztat nie odbiegają znacznie od średniej dla tej klasy warsztatu.

Ponadto nietrafiony był zarzut pozwanego, że wybierając samochód, którego najem kosztował 170 zł za dzień poszkodowani powiększali szkodę, a w konsekwencji ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności za koszt najmu powyżej 140 zł za dzień. Poszkodowany nie ma obowiązku działania w interesie ubezpieczyciela i poszukiwania najtańszego możliwego wynajmującego samochody zastępcze, a także samochodu najtańszego z oferowanych, istotne jest zaś, by cena najmu samochodu nie była wygórowana, zaś sam samochód zasadniczo odpowiadał klasie pojazdu, z którego nie może korzystać poszkodowany. Dopiero w przypadku stwierdzenia wygórowanych cen najmu oraz nieuzasadnionego okolicznościami korzystania z samochodu o wyższej klasie można byłoby mówić o zwiększaniu szkody przez poszkodowanego. Pozwany nie kwestionował długości najmu samochodu oraz klasy samochodu, a jedynie koszt jego najmu.

Uzasadnione jest zatem przyjęcie, że szkoda, jaka powstała w majątku poszkodowanych została należycie wykazana. Faktury za części i naprawę oraz rachunek za najem samochodu potwierdzają wysokość powstałej w majątku poszkodowanych szkody, a zatem w majątku poszkodowanych powstała szkoda w wysokości stwierdzonej w tych dokumentach.

Łączna szkoda poniesiona przez poszkodowanych wyniosła więc 12.240,66 zł, zaś pozwana wypłaciła z tytułu swojej odpowiedzialności kwotę 7.796,43 zł, a zatem różnica między kwotą wykazaną dokumentami a rzeczywiście uiszczoną wynosi 4.444.23 zł. Jednakże od tej kwoty należy odjąć, to co poszkodowani zaoszczędzili w związku z niekorzystaniem z własnego samochodu tj. kosztów oleju silnikowego i płynu do spryskiwaczy. Podkreślić bowiem należy, iż poszkodowani musieli ponieść koszty zakupu paliwa do samochodu zastępczego, stąd tez niezasadne jest stwierdzenie, iż w tym zakresie zaoszczędzili wydatków związanych z eksploatacją własnego samochodu. Sąd podziela pogląd powódki, iż koszty te nie mogły przekroczyć 20 zł biorąc pod uwagę okres najmu pojazdu zastępczego (około miesiąca) i liczbę przejechanych kilometrów (około 2400 km). Nadto olej silnikowy w samochodzie pozwanych i tak musiałby zostać wymieniony po upływie określonego czasu niezależnie od liczby przejechanych kilometrów. Dlatego też w punkcie I wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4.424,23 zł, zaś w punkcie II oddalił powództwo w pozostałej części tj. co do 20 zł.

O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)(Dz.U. 2003 Nr 124 poz. 1152 tj.).

Zgodnie z tymi przepisami zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności.

Cytowany przepis stanowi zasadę regulującą termin spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela. Istnieją wprawdzie wyjątki od tej reguły, jednakże muszą być uzasadnione szczególnymi okolicznościami uniemożliwiającymi wyjaśnienie wszystkich elementów niezbędnych do wypłacenia odszkodowania. Okoliczności te winien wykazać ubezpieczyciel zgodnie z art. 6 k.c. Pozwany nie zaprzeczył swojej odpowiedzialności za odsetki począwszy od dnia 8 maja 2015 r., a zatem w sposób dorozumiany przyznał ten fakt tj. że do dnia poprzedzającego miał czas na spełnienie świadczenia.

Zgodnie art. 481 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl § 2 tegoż artykułu w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, których wysokość określało rozporządzenie Rady Ministrów (art. 359 § 3 k.c.) Sąd zasądził od 8 maja 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty w wysokości określonej na podstawie poprzedniego brzmienia Kodeksu cywilnego z uwagi na treść art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.) stanowiącego, że do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

W związku z tym, że na mocy powołanej wyżej ustawy od 1 stycznia 2016 r. nastąpiła zmiana ustawy Kodeks cywilny w zakresie art. 359 k.c. oraz 481 k.c. i wprowadzono rozróżnienie na odsetki ustawowe oraz odsetki ustawowe za opóźnienie. Zmieniła się treść art. 481 § 2 k.c., w myśl którego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Obecnie art. 481 § 2 k.c. nie odsyła do regulacji odsetek ustawowych zawartych w art. 359 k.c. i stanowi samoistną podstawę określenia ich wysokości. Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty.

Wyrok w punkcie III zawiera rozstrzygnięcie o kosztach oparte o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawą prawną orzeczenia o kosztach jest art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 2, § 4 ust. 1 i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.). Powódka przegrała proces zaledwie co do 0,5% dochodzonej kwoty, co uzasadnia przyjęcie zasady z art. 98 § 1 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składały się: opłata – 223 zł, koszt zastępstwa procesowego – 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł)

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak na wstępie.