Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Sznura

po rozpoznaniu na rozprawie protokołowanej przez sekr. sąd. J. J. w dniu 26 kwietnia 2017 r.

sprawy z powództwa S. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. B. kwotę 4.772,64 zł (czterech tysięcy siedmiuset siedemdziesięciu dwóch złotych sześćdziesięciu czterech groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od 24 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. B. kwotę 839 zł (ośmiuset trzydziestu dziewięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód S. B. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 4.772,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 24 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w następstwie zdarzenia komunikacyjnego w dniu 11 marca 2016 r. uszkodzeniu uległ pojazd powoda. W następstwie zgłoszenia szkody pozwany posiadający status ubezpieczyciela OC sprawcy szkody wszczął postępowanie likwidacyjne. Na podstawie sporządzonej na zlecenie pozwanego kalkulacji naprawy, celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, mające na celu przywrócenie ww. pojazdu sprzed wypadku ustalone zostały ostatecznie na poziomie 7.708,82 zł.

Powód dochodzi odszkodowania w kwocie 4.772,64 zł tytułem różnicy pomiędzy rzeczywistą szkodą w kwocie 12.481,46 zł, a kwotą wypłaconego odszkodowania 7.708,82 zł.

Nakazem zapłaty z 2 lutego 2017 r. wydanym w sprawie I Nc 134/17, Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku uwzględnił powództwo.

Od nakazu zapłaty pozwana skutecznie wniosła sprzeciw domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwana zakwestionowała roszczenie tak co do zasady, jak i co do wysokości. Uznała, że wysokość stawek za roboczogodzinę prac blacharsko – lakierniczych jest zawyżona ponad stawkę 95 zł/ rbh. Zdaniem pozwanej wypłacona kwota odszkodowania odpowiada realnie poniesionej w wyniku zdarzenia drogowego szkodzie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2016 r. uszkodzeniu uległ pojazd marki B. nr rej. (...), stanowiący własność S. B..

Okoliczność bezsporna, vide: zeznania powoda, k. 97; zgłoszenie szkody, k. 9-12 .

Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w W..

Okoliczność bezsporna .

(...) S.A. w W. po przeprowadzeniu procedury likwidacyjnej przyznała powodowi odszkodowanie w wysokości 7.613,36 zł.

Okoliczności bezsporne , vide: decyzja, k. 70 .

Powód S. B. 19 marca 2016 r. zlecił oszacowanie kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu marki B. nr rej. (...) w systemie A., który koszt ten określił na kwotę 12.417,31 zł przy stawce 140 zł/rbg za prace lakiernicze i blacharko – mechaniczne.

W wyniku zdarzenia z 11 marca 2016 r. uszkodzeniu uległ czujnik parkowania, reflektor, żarówka xenon, kierunkowskaz lewy, sterownik reflektora.

Dowody : kalkulacja naprawy, k. 13-24; zeznania świadka A. S., k. 96-97; zeznania powoda, k. 97; faktura VAT nr (...), k. 25 .

Powód S. B. zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu D. Serwis w G.. Z tytułu naprawy poniósł koszt w wysokości 12.481,46 zł.

Dowody : faktura VAT nr (...), k. 25 .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższe okoliczności sąd ustalił na podstawie dokumentów, których treść nie była kwestionowana oraz zgodnych zeznań świadka A. S. oraz powoda. Zeznania w tym zakresie sąd uznał za spójne i logiczne, korespondujące z materiałem zgromadzonym w sprawie, w tym z fakturą VAT oraz kalkulacją naprawy, zweryfikowaną przez pozwanego ubezpieczyciela. Świadek potwierdził fakt naprawy uszkodzonego pojazdu, jak również konieczność wymiany reflektora.

Sąd pominął dowód z opinii biegłego z uwagi na nieuiszczenie przez pozwaną zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Przystępując do rozważań prawnych należy wskazać, że stan faktyczny w sprawie był niesporny, a powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Poza sporem była legitymacja stron postępowania. Pozwana nie kwestionowała w szczególności faktu wystąpienia kolizji drogowej, jak i samej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego Zakładu, bezspornie na podstawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Poza sporem były również wysokości wypłaty odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu, jak i sposób kalkulowania tego odszkodowania w każdym przypadku z uwzględnieniem kosztów brutto.

Spornym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie wysokość stawek roboczogodziny należnych przy naprawie uszkodzonego pojazdu oraz zasadność wymiany reflektora.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed szkody zaistniałej w pojeździe, przy czym brak poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, że szkody tej nie poniosła. Powód ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 k.c. i art. 361 k.c., przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego ( wyrok Sądu Najwyższego z 20 listopada 1970 r., II CR 425/72).

Należy wskazać, że Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 5 listopada 1980 r., w sprawie o sygn. akt III CRN 223/80, które niniejszy sąd podziela w całości, stwierdził, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Oznacza to, że do ekonomicznie uzasadnionych wydatków zaliczyć należy koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Jeżeli do osiągnięcia celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody poprzez przywrócenie rzeczy do stany poprzedniego. W konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę, również obniżenie należnego powodowi świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje dostatecznych podstaw prawnych”.

Nadto w wyroku tym Sąd Najwyższy wskazał, że naprawienie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

W niniejszej sprawie powód żądał kwoty 4.772,64 zł tytułem nie przyznanej pozostałej części odszkodowania.

W ocenie sądu powód wykazał zasadność dochodzonego roszczenia zarówno dowodem z dokumentu prywatnego - kalkulacji naprawy, faktury VAT, jak również za pomocą dowodu osobowego - zeznań świadka, które potwierdziły zarówno zakres uszkodzeń, jak i zasadność ich naprawy, czy wymiany.

Strona pozwana natomiast nie wykazała swego stanowiska w sprawie, poprzestając na gołosłownych twierdzeniach, a nie uiszczając zaliczki na poczet opinii biegłego uniemożliwiła przeprowadzenie tego dowodu.

W związku z tym sąd uznał roszczenie powoda za w pełni uzasadnione przyjmując, że pozwana nie wykonała w całości ciążącego na niej zobowiązania, wynikającego z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Z tego względu sąd orzekł jak w punkcie I wyroku na podstawie art. 805 k.c. w zw. z art. 436 §1 k.c. zasądzając na rzecz powoda kwotę 4.772,64 zł tytułem odszkodowania.

O odsetkach sąd orzekł zgodnie z żądaniem na podstawie art. 481 §§1 i 2 k.c. od dnia 24 stycznia 2017 r. r., tj. od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

O kosztach procesu sąd orzekł na mocy art. 98 §1 k.p.c. w zw. z art. 108 §1 k.p.c. zd. 1 oraz na mocy §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. Nr 1800), w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu uznając, że powód wygrał sprawę w całości, wobec czego należało zasądzić od pozwanej na jego rzecz kwotę 839 zł tytułem kosztów sądowych (opłata od pozwu w wysokości 239 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 zł).

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)