Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marek Jasiński

Protokolant: Michał Czerwiński

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2019 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz K. M. kwotę 15 200 zł (piętnaście tysięcy dwieście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od 23 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz K. M. kwotę 4070,25 zł (cztery tysiące siedemdziesiąt złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zasądza od K. M. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  zasądza od K. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 40,58 zł (czterdzieści złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych;

VI.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 121,73 zł sto dwadzieścia jeden złotych siedemdziesiąt trzy grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 782/17

UZASADNIENIE

Powódka K. M., w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. (dalej jako (...)) domagała się zasądzenia kwoty 20.200 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 lutego 2017 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz zwrotu kosztów leczenia w związku ze zdarzeniem z dnia 11 sierpnia 2016 r., a także zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 11 sierpnia 2016 r. doszło do zdarzenia,
w wyniku którego obrażeń ciała doznał jej małoletni syn W. R.. Na skutek przedmiotowego wypadku zarówno powódka jak i jej poszkodowany syn doznali długotrwałych, intensywnych cierpień fizycznych i psychicznych, zaś odpowiedzialność za zdarzenie ponosi pozwany, u którego pojazd sprawcy posiadał ważną polisę ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych, kwestionując roszczenie co do zasady, a z ostrożności procesowej również co do wysokości.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że powództwo jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zgodnie z orzecznictwem sądowym uciążliwości i przykrości odczuwane przez poszkodowanego nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia. W ocenie pozwanego, w dokumentacji przedstawionej przez stronę powodową brak jest dowodu potwierdzającego, że powódka doznała rozstroju zdrowia, który uzasadniałby konieczność jego kompensacji nawet w najmniejszym stopniu. Nadto pozwany wskazał, iż brak jest również podstaw do uznania zasadności roszczenia w zakresie poniesionych kosztów leczenia, bowiem dołączone do akt sprawy faktury nie pozostają w normalnym związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 11 sierpnia 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 sierpnia 2016 r. w G. na skrzyżowaniu ulic (...) kierowca ciężarówki marki S. M. S. nie zachował szczególnej ostrożności w wyniku czego najechał na chodnik, uderzając jednocześnie w znajdujący się tam sygnalizator świetlny, który upadł na stojący na chodniku wózek dziecięcy, w którym znajdował się małoletni W. R.. W dniu zdarzenia pojazd sprawcy objęty był polisą ubezpieczeniową w (...) S.A.

/bezsporne/

Z miejsca wypadku dziecko przewiezione zostało karetką do Szpitala im. (...) w G., gdzie rozpoznano u niego otwartą ranę głowy, którą w znieczuleniu ogólnym w warunkach bloku operacyjnego zaopatrzono poprzez zszycie. Po 5 dniach chłopca wypisano do domu z zaleceniami kontroli w Poradni (...) Dzieci oraz prowadzenia oszczędzającego trybu życia.

/dowód: historia choroby – k. 60-62; okołooperacyjna karta kontrolna – k. 68; karta informacyjna – k. 74/

Przez cały pobyt dziecka w szpitalu była z nim matka K. M.. Małoletni W. R. był opuchnięty, nie widział nic na oczy, często płakał. Po wypisaniu ze szpitala powódka chodziła z synem na konsultacje neurologiczne, ponieważ dziecko skarżyło się na zawroty głowy. Do chwili obecnej powódka przeżywa zaistniały wypadek, obwinia się, jest bardziej drażliwa, częściej kłóci się z partnerem i ma problemy ze snem. K. M. korzystała z odpłatnej pomocy psychologa. Blizna na czole syna powoduje u powódki powrót negatywnych wspomnień związanych z wypadkiem.

Małoletni W. R. boi się nadjeżdżających samochodów i sygnału karetki, stał się bardziej lękliwy i niechętnie wychodzi na spacery.

/dowód: zeznania świadka M. M. – k. 143-144; zeznania świadka R. R. – k. 144-145; dowód z przesłuchania powódki K. M. – k. 145-146; faktura nr (...) – k. 93, faktura (...)- k. 93/

Po wypisie ze szpitala (...) nie mogła uwolnić się od natarczywych wspomnień i obrazów z wypadku, odczuwała lęk o przyszłość dziecka oraz straciła poczucie, iż może zapewnić mu bezpieczeństwo. Jej nastrój był obniżony, miała problemy ze snem, była drażliwa. Powódka nie powróciła do swego stanu psychicznego w jakim była przed wypadkiem. Nadal odczuwa lęk i obawę przed niebezpieczeństwem w sytuacjach podobnych do tej z chwili wypadku ( spacer po chodniku, przejście na drugą stronę ulicy). Wypadek oraz jego skutki w postaci urazu ciała syna wpłynęły negatywnie na stan psychiczny powódki. K. M. wymagała i nadal wymaga leczenia psychiatrycznego oraz podjęcia terapii psychologicznej. Powódka nadal podlega ograniczeniom emocjonalnym wynikającym z obrażeń syna. K. M. doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% w związku z zaistniałym zdarzeniem z dnia 11 sierpnia 2016 r. Zmiany te spowodowały długotrwały uszczerbek na jej zdrowiu pod postacią przewlekłych zaburzeń depresyjno – lękowych, na które składają się: lęki, depresja, stres, poczucie bezradności życiowej, utraty sił witalnych i bezsenności.

/dowód: opinia biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii – k. 155-160/

Pismem z dnia 1 lutego 2017 r. pełnomocnik K. M. wezwał pozwanego do zapłaty 70.345,11 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz zwrotu kosztów leczenia w związku z wypadkiem z dnia 11 sierpnia 216 r.

/dowód: pismo pełnomocnika pozwanej – k 98-105; potwierdzenie nadania – k. 106-108/

W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany odmówił wypłaty, wskazując na brak dowodu potwierdzającego, by powódka faktycznie doznała rozstroju zdrowia, który uzasadniałby konieczność jego kompensacji. W kolejnym piśmie z dnia 15 maja 2017 r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

/dowód: pismo pozwanego – k. 109-110/

Sąd zważył, co następuje

Sąd ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, zeznań świadków M. M.
i R. R., dowodu z przesłuchania powódki K. M., a także łącznej opinii wydanej przez biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii. Wskazania wymaga, iż powyższe dowody nie były kwestionowane przez strony, wobec czego również Sąd nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Bezspornym w sprawie był fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 11 sierpnia 2016 r. oraz fakt, iż pojazd sprawcy w chwili wypadku posiadał polisę ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w W..

Zarówno przed jak i w trakcie procesu pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie co do zasady, a z ostrożności procesowej również, co do wysokości, podnosząc, iż powódka nie wykazała, by doznała takiego rozstroju zdrowia, który uzasadniałby konieczność jego kompensacji nawet w najmniejszym stopniu.

Stosownie do art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Również w tym wypadku dla domagania się odszkodowania trzeba wykazać te same przesłanki, z tą różnicą, że odpowiedzialność ubezpieczyciela niezależna jest od tego, czy sprawca szkody odpowiada na zasadzie winy czy ryzyka (tak H. Ciepła [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 1997, s. 358).

Uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia może być podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną, jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień i ma charakter całościowy - powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest, bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo.

Kryteria określające zasady ustalania wysokość zadośćuczynienia pieniężnego wypracowane zostały w orzecznictwie Sądu Najwyższego przy założeniu, że celem zadośćuczynienia jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że zadośćuczynienie z art. 445 ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78).

Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień (tak SN w wyroku z dnia 12 kwietnia 1972 r., II CR 57/72, OSNCP 1972, nr 10, poz. 183).

Przede wszystkim jednak, w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że określanie wysokości zadośćuczynienia należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego (wyrok SN z dnia 15 września 1999 r., III CKN 339/98, OSNC 2000/3 poz. 58). Artykuł 445 § 1 k.c. pozostawia - z woli ustawodawcy - znaczną swobodę sądowi orzekającemu w określeniu wysokości należnej sumy pieniężnej (wyrok SN z dnia 5 maja 2000 r., II CKN 1002/98). Określenie „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia wymaga rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności rodzaju naruszonego dobra i rozmiaru doznanej krzywdy, intensywności naruszenia oraz stopnia winy sprawcy, a także sytuacji majątkowej zobowiązanego (ewentualnie stopnia winy i sytuacji majątkowej zobowiązanego) (tak SN w wyroku z 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1010/00, OSNC 2003, nr 4, poz. 56).

Celem ustalenia stanu zdrowia psychicznego powódki po wypadku z dnia 11 sierpnia 2016 r., jego skutków w sferze życia rodzinnego oraz zmian w psychice powódki Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu psychologii i psychiatrii – A. M. i I. Ś..

W ocenie Sądu opinia sporządzona została przez osoby mające odpowiednią wiedzę i doświadczenie z zakresu ww. specjalności w oparciu o odpowiednie przesłanki i metody badawcze. Biegli w sposób poprawny zanalizowali stan faktyczny i sporządzili opinię uwzględniające wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu, sporządzona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych.

Wydając orzeczenie w sprawie Sąd miał w szczególności na uwadze, iż wypadek z udziałem małoletniego syna powódki stanowił dla niej traumatyczne przeżycie, a jego skutki są odczuwalne w sferze jej życia codziennego i zawodowego po dziś dzień i prawdopodobnie – być może w nieco mniejszym stopniu – towarzyszyć jej będą już zawsze. Pod uwagę należało również wziąć występujące u powódki dolegliwości związane z odczuwanymi lękami, poczuciem bezradności życiowej, utraty sił witalnych czy bezsennością. Podkreślenia wymaga, iż K. M. nadal wraca wspomnieniami do dnia wypadku, które niekorzystnie wpływają na jej psychikę, zaś blizna na czole dziecka stale przypomina jej o nieszczęśliwym zdarzeniu. Mimo upływu czasu powódka nadal wymaga leczenia psychiatrycznego i terapii psychologicznej, co potwierdza wydana w sprawie opinia biegłych, w której jednoznacznie stwierdzono, iż K. M. doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%.

Sąd uznał, iż kwota 15.000 zł w zakresie zadośćuczynienia ora jest kwotą adekwatną do doznanych przez powódkę cierpień psychicznych oraz, że tak określona wysokość zadośćuczynienia nie doprowadzi do jej bezpodstawnego wzbogacenia względem pozwanego, dlatego na mocy art. art. 822 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 15.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nadto Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 200 zł poniesioną w związku z udzielonymi jej poradami psychologicznymi.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie, z którymi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, choćby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pismem datowanym na dzień 22 lutego 2017 r. (...) S.A. odmówił powódce wypłaty zadośćuczynienia i na dalszym etapie postępowania likwidacyjnego stanowiska swego nie zmienił. Wobec powyższego w dniu następującym po dacie, w której pozwany zajął ostateczne stanowisko w sprawie, pozostawał on już w opóźnieniu względem K. M., dlatego odsetki należało orzec od 23 lutego 2017 r.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezadane, o czym Sąd orzekł w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu w punkcie III wyroku Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z odpowiedzialnością za wynik procesu, obciążając powódkę kosztami postępowania w 25%, a pozwanego w 75%.

Koszty po stronie powodowej stanowiły: opłata od pozwu – 1.010 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych – 800 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem na podstawie §2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu – 3.600 zł wraz z opłatą od pełnomocnictwa – 17 zł, łącznie 5.427 zł. Koszty te pozwany winien ponieść stosownie do wyniku procesu tj. w 75%.

Koszty po stronie pozwanej stanowiło wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3.600 zł na podstawie §2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu. Stosownie do wyniku procesu powódka winna jest ponieść 25% powyższych kosztów.

Wynagrodzenie biegłych związane z wydaniem opinii w sprawie wyniosło łącznie 962,31. Koszty do kwoty 800 zł pokryte zostały z zaliczki. W pozostałym zakresie należało je ściągnąć od stron proporcjonalnie do wyniku procesu.

Sygn. akt I C 782/17

ZARZĄDZENIE

Dnia 12 marca 2019 r.

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Marek Jasiński