Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrowska

Protokolant: sekr. sąd. Dalia Makowska

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2017 r. w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa J. R.

przeciwko A. A. w N. reprezentowanej przez (...) S.A. Oddział w Polsce, T. M. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych A. A. w N. reprezentowanej przez (...) S.A. Oddział w Polsce, T. M. (1) kwotę 40.000 zł (czterdzieści tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2013r. do dnia zapłaty z tym zastrzeżeniem, iż zapłata w całości lub części powyższej kwot przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego z pozwanych do wysokości zapłaconej kwoty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej T. M. (1) na rzecz powoda J. R. kwotę 2.767,05 zł (dwa tysiące siedemset sześćdziesiąt siedem złotych pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  zasądza od pozwanego A. A. w N. reprezentowanej przez (...) S.A. Oddział w Polsce na rzecz powoda J. R. kwotę 2.453,63 zł (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów proceu

UZASADNIENIE

Powód J. R. wniósł o zasądzenie od pozwanych A. A. w N. we (...), reprezentowanej przez (...) Oddział w W. oraz T. M. (1) kwoty 44.623,65zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty, w tym 40.000 zł tytułem naprawy oraz 4.623,65 zł tytułem zwrotu kosztów związanych ze sporządzeniem kosztorysu naprawy i wyceny pojazdu powoda oraz z kosztami procesu, z tym że zapłata w całości lub części powyższych kwot przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego z nich do wysokości zapłaconej kwoty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w następstwie zdarzenia komunikacyjnego w dniu 20 kwietnia 2013 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność powoda. W następstwie zgłoszenia szkody pozwany posiadający status ubezpieczyciela OC sprawcy szkody wszczął postępowanie likwidacyjne. Decyzją z dnia 20 sierpnia 2013 r. pozwany nie uznał swej odpowiedzialności za powyższą szkodę, uzasadniając swe stanowisko, rozbieżnościami co do daty i miejsca zdarzenia. Pomimo wyjaśnienia przez powoda, iż powyższe rozbieżności wynikały z omyłki pisarskiej pozwany ubezpieczyciel podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

W odpowiedzi na pozew pozwany A. A. w N. we Francji, reprezentowany przez (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował roszczenie co do zasady, jak i co do wysokości, kwestionował legitymację bierną. Zdaniem pozwanego analiza zgromadzonego materiału dowodowego w postępowania likwidacyjnym wykazała, iż do uszkodzeń pojazdu powoda nie mogło dojść w przedstawianych przez stronę powodową okolicznościach, z uwagi na kolidowanie opisu zdarzenia dokonanego przez jego sprawcę z ustaleniami dokonanymi w toku postępowania likwidacyjnego. Wskazywał na niezasadność użycia części nowych do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zdaniem pozwanego powyższe prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia po stronie powoda, z uwagi na nieuzasadniony wzrost wartości pojazdu do stanu sprzed szkody. Kwestionował również żądanie zwrotu kosztów przedprocesowych w postaci kosztów przeprowadzenia oględzin uszkodzonego pojazdu oraz sporządzenia kosztorysu naprawy. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał zasadności ich poniesienia. Wskazywał, iż udział w postępowaniu likwidacyjnym powoda ograniczył się jedynie do zgłoszenia szkody, udostępnienia pojazdu celem dokonania oględzin oraz do dostarczenia wnioskowanej dokumentacji.

Pozwana T. M. (1) nie złożyła odpowiedzi na pozew. Na rozprawie w dniu 05 maja 2015 r. wniosła o oddalenie powództwa. Wskazała, iż nie brała udziału w zdarzeniu z dnia 20 kwietnia 2013 r.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 kwietnia 2013 roku około godziny 22.00 doszło do kolizji drogowej pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) należącego do powoda J. R. na 14,9 km drogi wojewódzkiej nr (...) (na odcinku K. – P.) z pojazdem marki J. (...) nr rej. (...), stanowiącym własność T. M. (1), a kierowanym w chwili zdarzenia przez R. M..

Do powstania zdarzenia doszło wyłącznie w następstwie nieprawidłowego sposobu kierowania samochodem J. (...) przez R. M.. Powód J. R. nie przyczynił się do powstania kolizji. Kierujący pojazdem marki J. (...) nr rej. (...), jadąc od strony P. w kierunku K. na pokonywanym przez niego łuku drogi w lewo przekroczył oś jezdni, w wyniku czego zmusił kierującego pojazdem marki B. (...), poruszającego się w kierunku przeciwnym, do zmiany toru ruchu celem uniknięcia zderzenia z pojazdem marki J., w następstwie czego jego pojazd otarł się prawym bowiem o występującą po prawej stronie jezdni barierę drogową. Do kontaktu pomiędzy wymijającymi się pojazdami nie doszło. Na miejsce zdarzenia Policja nie była wzywana.

(dowód: oświadczenie sprawcy –k. 10-11, protokół z wywiadu ze sprawcą zdarzenia –k.12-14 verte, potwierdzenie sprawcy kolizji –k. 73-74, zeznania świadka R. M. –k. 117-119, zeznania powoda J. R. –k. 172-173, opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych D. S. –k. 205-299)

Szkoda wynikła z powyższej kolizji została zgłoszona w dniu 21 maja 2013r. z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku do ubezpieczyciela A. A. w N. we (...), reprezentowany przez (...) Oddział w W..

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: zgłoszenie szkody - k. 75 )

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2013 r. pozwany ubezpieczyciel A. A. w N. we (...), reprezentowany przez (...) Oddział w W. nie uznał swej odpowiedzialności za powyższą szkodę, uzasadniając swe stanowisko, rozbieżnościami co do daty i miejsca zdarzenia.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: sprawozdanie z dnia 05 sierpnia 2013 r. –k. 76-82, zeznania świadka S. G. –k. 170-171)

Pomimo wyjaśnienia przez powoda pismem z dnia 02 września 2013r., iż rozbieżności co do daty i miejsca zdarzenia wynikały z omyłki pisarskiej, pozwany ubezpieczyciel podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

(dowód: pismo powoda z dnia 02 września 2013 r. –k. 45)

Ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), należącego do powoda J. R., określone na podstawie kalkulacji sporządzonej w systemie A., przy zastosowaniu części oryginalnych oraz technologii zgodnych z instrukcją producenta, w stawkach średnich za roboczogodziny w wysokości 110,98/120,98 euro, wynoszą 9.784,69 euro brutto.

( dowód : pisemna opinia biegłego sądowego T. M. (2) z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego –k. 258-273)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd oparł swe ustalenia na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy. Ich prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron. W związku z tym Sąd również nie widząc podstaw do kwestionowania prawdziwości dokumentów, uznał je w całości za wiarygodne i oparł na nich swoje ustalenia.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda oraz świadka R. M., którzy opisali przebieg zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2013 r. Pomimo, iż zeznania te, jak wskazywał pozwany ubezpieczyciel nie były do końca zgodne, to w ocenie Sądu różniły się one jedynie detalami, tym czyją i jaką latarką oświetlono pojazdy po kolizji, by obejrzeć uszkodzenia. Zdaniem Sądu z uwagi na upływ czasu, przesłuchania odbywały się po dwóch latach po zdarzeniu, takie elementy stanu faktycznego mogły już ulec zatarciu. Sąd dokonując oceny tych zeznań miał na uwadze również opinię biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków, który biorąc pod uwagę te zeznania i dokonując oględzin miejsca zdarzenia, pomiarów jezdni, ukształtowania terenu jaki w tym miejscu występuje nie wykluczył w swej opinii przebiegu przedmiotowego zdarzenia według wersji powoda. Nadto biorąc pod uwagę zeznania powoda i ww. świadka, którzy są dla siebie osobami obcymi, powód jest cudzoziemcem, Sąd nie miał żadnych podstaw, by sądzić, iż powód i świadek mają interes w tym, by składać fałszywe zeznania.

Sąd swe ustalenia oparł również o zeznania świadka S. G. co do wykonania na zlecenie pozwanego ubezpieczyciela sprawozdania z przebiegu zdarzenia. W pozostałym zakresie Sąd zeznania ww. świadka pominął, uznając je za subiektywne stanowisko w sprawie, z uwagi na fakt, iż nie jest on biegłym ani rzeczoznawcą z zakresu komunikacji. Nadto działał na zlecenie pozwanego ubezpieczyciela zainteresowanego wynikiem sprawy.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił głównie w oparciu o opinie biegłych sądowych T. M. (2) biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego oraz biegłego sądowego D. S. z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych. Strona pozwana podnosiła, iż opinia biegłego D. S. nie może być podstawą ustaleń w sprawie gdyż biegły opierał się wyłącznie na zeznaniach powoda i świadka R. M., którzy jego zdaniem nie są wiarygodni. Podkreślić należy, iż biegły poza dowodami osobowymi opierał się na ustaleniach poczynionych w czasie oględzin miejsca zdarzenia. Co do wiarygodności powoda i świadka Sąd wypowiedział się już w uzasadnieniu. Dodatkowo należy wskazać, iż pozwany uparcie upatruje się rozbieżności w wersjach zdarzenia przedstawianych przez powoda oraz R. M., opierając się nie na zeznaniach powoda lecz zgłoszeniu szkody. Podkreślić należy, iż zgłoszenie szkody nie zostało sporządzone osobiście przez powoda ale przez osobę działającą w jego imieniu, nadto błędne twierdzenia zawarte w zgłoszeniu szkody zostały następnie sprostowane. Opinia biegłego T. M. (2) nie była kwestionowana przez żądną ze stron, również Sąd nie dopatrzył się potrzeby jej uzupełniania, czy wyjaśnienia. Wskazać należy, że opinie sądowe sporządzone zostały przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał oraz zawierały precyzyjne wnioski, które zostały logicznie uzasadnione.

Przystępując do rozważań prawnych należy wskazać, że stan faktyczny w sprawie był w znacznej mierze sporny, a powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Pozwany kwestionował roszczenie powoda co do zasady, jaki i wysokości. Kwestionował również okoliczności wystąpienia kolizji drogowej i tym samym odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego Zakładu na podstawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Poza sporem była okoliczność odmowy wypłaty odszkodowania powodowi. Pozwani nie kwestionowali również posiadania ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie przez T. M. (1). Pozwana twierdziła, iż nie brała udziału w zdarzeniu. Powyższe stanowiło również okoliczność bezsporną w sprawie.

Zatem w pierwszej kolejności odnieść się należało do zarzutu braku legitymacji biernej po stronie pozwanej. W ocenie Sądu argumentacja pozwanych jest niezasadna. Fakt, iż pozwana nie kierowała pojazdem w chwili zdarzenia nie wyłącza jej odpowiedzialności względem powoda.

Zgodnie z art. 435 § 1 kc prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Nadto zgodnie z art. 436 § 1 i § 2 kc odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Tym niemniej na podstawie art. 436 kc nie następuje przeniesienie odpowiedzialności z uwagi oddanie pojazdu w dzierżenie lub władztwo prekaryjne np. kierowca, któremu grzecznościowo udostępniono pojazd do krótkotrwałego użycia w ramach relacji rodzinnych lub koleżeńskich (por. Komentarz do art. 436 kc w „Komentarz Kodeks Cywilny” red. Osajda 2017, wyd. 16/(...)

Stosowanie do treści art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 k.c. i art. 361 k.c., przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNCP 1973/6/111). Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed szkody zaistniałej w pojeździe, przy czym brak poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, iż szkody tej nie poniosła. Powód ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

W ocenie Sądu powód wykazał za pomocą dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków oraz świadka, iż do kolizji drogowej doszło w okolicznościach przez z niego wskazanych. Biegły nie wykluczył takiej możliwości. W ocenie Sądu to, że opinia nie jest jednoznaczna, biegły sądowy wskazał bowiem, iż nie może jednoznacznie wypowiedzieć się, czy do zdarzenia doszło, czy też nie, nie może stanowi postawy do przyjęcia, iż powód nie wykazał swego żądania co do zasady. Wskazać należy, iż sytuacja kolizyjna w niniejszej sprawie była dość szczególna, ponieważ nie doszło w ogóle do kontaktu pojazdów uczestniczących w przedmiotowym zdarzeniu, co zdecydowanie utrudnia dokonywanie ustaleń co do przebiegu kolizji. Nadto na miejsce nie wezwano policji, nie zabezpieczono żadnych śladów. Pomimo braku jednoznacznych twierdzeń ze strony biegłego, biegły wskazał, iż do zdarzenia mogło dojść w opisywanych okolicznościach. Biorąc dodatkowo pod uwagę wiarygodne zeznania powoda oraz świadka Sąd uznał, iż do zdarzenia doszło w okolicznościach przez nich opisywanych.

Tym samym Sąd uznał, że pozwane Towarzystwo oraz T. M. (1) są zobowiązani co do zasady do zapłacenia odszkodowania względem powoda, pozwany ubezpieczyciel na podstawie art. 805 kc, pozwana na podstawie art. 435 kc.

Należy wskazać, iż Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 05.11.1980 r., w sprawie o sygn. akt III CRN 223/80 (OSNC 1981/10/186) wyraźnie stwierdził, że obniżenie należnego poszkodowanemu świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje podstaw prawnych. Oznacza to, że odszkodowanie należy ustalić według cen nowych części, bez pomniejszania o amortyzację. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Oznacza to, że do ekonomicznie uzasadnionych wydatków zaliczyć należy koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Jeżeli do osiągnięcia celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody poprzez przywrócenie rzeczy do stany poprzedniego. W konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę, również obniżenie należnego powodowi świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje dostatecznych podstaw prawnych” (Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 05.11.1980 r. w sprawie o sygn. akt III CRN 223/80 OSNC 1981/10/186).

W niniejszej sprawie powód żądał kwoty 40.000 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy.

Sąd w oparciu o opinię biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego ustalił, iż koszt przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego wynosi 9.784,69 euro, co w przeliczeniu na złotówki według kursu z dnia szkody, który wynosił 4.1025 zł, stanowi kwotę 40.141,69 zł. Z tych względów Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku na podstawie art. 805 k.c. zasądzając na rzecz powoda kwotę 40.000 zł. Zgodnie bowiem z art. 321 kpc sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzeł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481§1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust.1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)od dnia 25 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty.

Zarówno roszczenie główne jak i odsetki zasądzono od pozwanych in solidum, zgodnie z żądaniem pozwu, w ten sposób, że zapłata w całości lub części powyższych kwot przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego z nich do wysokości zapłaconej kwoty.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił. Powód żądał zwrotu kosztów związanych ze sporządzeniem kosztorysu naprawy i wyceny pojazdu powoda. Celem wykazania poniesienia tych kosztów i ich związku z przedmiotowym zdarzeniem powód złożył do akt sprawy kosztorys naprawy sporządzony przez firmę niemiecką, jak również rachunek wystawioną przez tę samą firmę. Dokumenty te zostały sporządzone w języku niemieckim, nie zostały przetłumaczone przez powoda na potrzeby niniejszego postępowania. W ocenie Sądu w oparciu o dokumenty sporządzone w języku niemieckim nie sposób przyjąć jakie powód poniósł koszty oraz czy koszty te były związane z przedmiotową szkodą. W związku z tym żądanie w tym zakresie podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł przy zastosowaniu art. 100 k.p.c. zd. 1 i art. 108 §1 kpc z uwzględnieniem, iż powództwo zostało uwzględnione w wyroku w 90 %, a podlegało oddaleniu co do 10 %; Sąd obciążył zatem pozwanych kosztami procesu w 90 %, a powoda w 10 %. Strona powodowa poniosła koszty w kwocie 6.149 zł, które obejmowały opłatę od pozwu w wysokości 2.232 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490), powiększone o opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, wykorzystaną zaliczkę na poczet opinii biegłego w wysokości 1.500 zł. Pozwany ubezpieczyciel poniósł koszty obejmujące koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490), wykorzystaną zaliczkę na poczet opinii biegłego w wysokości 734,18 zł.

Mając na uwadze procentowy udział każdej ze stron w kosztach procesu: pozwanych w stosunku w 90 %, powoda w wysokości 10 % po wzajemnej kompensacji kosztów procesu ww. stron (6.149:2= 3.074,50 zł x 90%= 2.767,05 zł), Sąd w pkt 3 wyroku zasądził od pozwanej T. M. (1) na rzecz powoda kwotę 2.767,05 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz w pkt 4 wyroku zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powoda kwotę 2.454,63 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (6.149:2= 3.074,50 zł x 90%= 2.767,05 zł – 313,42zł (2.400 zł + 734,18 zł = 3.134,18zł x 10%= 313,42 zł).

Z.

1.  (...),

2.  (...)

3.  (...).

4.  (...)

5.  (...),

6.  (...)